Het valt allemaal niet mee

Half uurtje eerder opgestaan want het wordt een heet dagje. Druppeltjes zweet lopen bij Jan over zijn gezicht bij het inpakken en afbreken van de tent. We eten ons standaard ontbijtje; Yoghurt met cruesli en een banaan. We fietsen vandaag door het Inntal en we gaan ervan uit dat we wel ergens een tweede ontbijtje kunnen scoren. De route is niet zo heel mooi. Het is dan ook natuurlijk een heel druk smal dal. Het is ook eerste Pinksterdag, alles is dicht en niemand op straat. Wel heel erg veel gravelbikers, racefietsers en nog veel meer e-bikers. Er is ook niet veel anders te doen. Dat tweede ontbijtje laat veel te lang op zich wachten. Veronica kan vanwege een hongerklop niet meer klimmen. Uiteindelijk, veel te laat, neergezegen bij een autobahn wegrestaurant. Veronica om half twaalf een bordje pasta bolognese en Jan een hamburger met frietjes en een alcoholvrije weizen. Daarna herstellen we een beetje, maar de verzuring zit toch al in de benen. Het blijft meer werken dan genieten vandaag. In Landeck zijgen we neer op een terras van een ijscafe. Die grote koude ijscoupes zijn lekker maar vallen als een bom op de maag. Allebei laten we een deel staan. Zonde, want echt lekker. We duwen door naar de camping op het eindpunt van de route in Prutz. De weg gaat steeds stijl op en af. Uitgeblust komen we op de camping aan. We checken in en kopen een koude radler. Daarna zegt die vrouw dat er nog wel op korte termijn onweer wordt verwacht. Dat hadden we helemaal niet voorzien. Had ze beter vooraf kunnen zeggen. Als we buiten komen ziet de lucht achter ons ineens zwart. Vlug de tent opzetten. Fietsend over de camping gaat het heel hard waaien. We zien onderweg onze Friese santos medefietsers met een klapperende tent in de weer. Toch maar even op het terras de bui afwachten. Het gaat nu echt stormen. Opgooitentjes van de Decathlon liggen plat tegen de grond. De hele camping is bezig extra scheerlijnen aan te brengen of voortenten en luifels af te breken. Takken breken af maar het regent nog steeds niet. We hadden spectaculaire foto’s kunnen maken maar hebben dat helaas niet gedaan. De zwarte lucht trekt ook een beetje weg. Maar er worden de komende uren worden nog veel meer onweersbuien verwacht. Het besluit is lastig en kost geld, maar we gaan door naar het dorp, zwaaien nog even naar onze Friese vrienden met een klapperende tent en stappen Hotel Post in. Het gaat onmiddellijk onweren en flink regenen en dat houdt een uurtje of twee aan. We zijn blij met ons besluit. We hebben een prima kamer in een heel comfortabel hotel. Later op de avond eten we in het restaurant. Heerlijke salade vooraf. Maar de saus van beide hoofdgerechten is bremzout. Speciaal voor ons gemaakte “bratkortoffeln” ook. Veronica d’r eten is oneetbaar en we vertellen dat aan de bediening. Het bord verdwijnt en er komt een nieuwe voor in de plaats. Het vlees is nu zoutloos en de saus is opnieuw als brem. Het wordt netjes opgelost. De maaltijd wordt niet in rekening gebracht.

Als we de volgende morgen opstaan zijn we allebei nog steeds heel moe. Geen goed gegeven als je de Rechenpas over wil naar Italie. We kijken elkaar aan en besluiten een dagje rust te nemen. Het is prachtig weer en we doen ‘s morgens niet meer dan een heel klein wandelingetje door het heel erg kleine dorp. ‘s Middags wat gelezen op het balkon, een podcast beluisterd en de fietsen onderhouden en schoongemaakt. We gaan zo dadelijk opnieuw in het hotel-restaurant eten. We eten nu mee met de vaste halfpensiongasten. We gaan ervan uit dat als het eten weer bremzout is we dan niet de enigen zijn met klachten.