Te heet?

Vanmorgen komen we wat moeizaam op gang. Bellen wel met een hotel in Castel del Piano voor een kamertje. Het is maar 35 km maar wel weer met 800 hoogtemeters. Eerst een lange afdaling. Het landschap is zo mooi. En dat wordt tijdens een afdaling nog mooier. Wind langs je bezwete hemd. Heerlijk. In Monte Amiate steken we bij het oude treinstation, het spoor en een bijna lege grote rivierbedding over. Dat is het laagste punt van vandaag. Nu nog twee keer 6 kilometer klimmen naar ons nieuwe hotel. We fietsen langs de hellingen van de 1700 meter hoge Monte Amiate. Veel loofboombossen maar ook naaldhout. Op de hellingen wordt de truffel gezocht/gevonden. Er wordt hier ook aan wintersport gedaan maar nu loopt iedereen te puffen in de schaduw. Het landschap is sterk veranderd; veel ruwer en wilder. Elk dorpje ligt op een eigen bergje. Het klimmen doen we vandaag op een wat vroeger tijdstip dan gisteren. En het klimmen gaat ons vandaag dan ook beter af. We moeten nog wel met enige regelmaat afkoelen maar om half twee zijn we bij het hotel. In de wind op het terras eten we wat Toscaanse vleeswaren en kaas met brood. En we bestellen een biertje. Krijgen we allebei een fles van 2/3 liter. Dat hebben we geweten, als we gedoucht zijn vallen we op bed in slaap. De kamer is een beetje te warm. De centrale airco kan het niet aan. Hij doet het wel maar het hele grote hotel is gewoon al heel lang opgewarmd naar een graad of dertig.  En die warmtestraling kan de airco niet compenseren. Om zes uur zitten we lekker in de tuin op de wind. En om een uur of acht gaan we binnen dineren. Het is een druk bezocht kwaliteitsrestaurant. En de paddestoelen van hier zijn beroemd. Dus pasta met paddestoelen en daarna biefstuk met paddestoelen en een vin santo met cantucci toe. Het is buiten koeler dan op de kamer. We doen het raam open en laten de airco doorloeien. Bloot op bed, het is net te doen. We hadden op een formulier ingevuld wat je voor het ontbijt wilt eten. Beetje veel ingevuld, maar alles gaat gewoon op. Voor achten zitten we op de fiets. Klein bultje op en we hebben onze dagelijkse natte outfit weer aan. Een paar km verder komen we door Arcodossa. Op zondagochtend is de coop dicht maar er staat een rij voor de bakker. We sluiten aan en kopen koude stukken Pizza rossa en pizza met tomaatjes en basilicum. We klimmen een stuk en dalen en klimmen en dalen. We zitten hoog langs de flanken van de Monte Amiato in de bergen en hebben prachtig uitzicht over de omgeving; honderden meters lager. En dan dalen we af in de richting van Sorano. Alsof we een oven infietsen. Het is zo warm dat je er een beetje bang voor wordt. Alsof je jezelf schroeit. We dalen lang en dat gaat prima. Maar we weten dat we de laatste 4 km moeten klimmen en zijn er behoorlijk angstig voor. Veronica vraagt zich af waar dan toch dat bergje is dat we moeten beklimmen, want het landschap lijkt steeds vlakker. Maar dan blijken dat er een kloof tussen ons en het dorp Solano te liggen. Eerst afdalen tot op de bodem van de kloof en dan weer omhoog. Gelukkig valt die laatste klim mee; onder de bomen en met een windje komen we aan in Sorano. Het enige hotel zit in oude fort en dat ligt natuurlijk op het hoogste punt. We duwen de fietsen de lange stijle en met kinderhoofdjes beklede weg naar het hotel op. De kamer is om half twee nog niet klaar en we drinken op het binnenplein dan maar een biertje. Die valt weer als een bom. We leren het nooit. We houden een hele lange siesta op ons kamertje met uitzicht op het dal, honderden meters lager. ‘s Avonds hebben we geen zin in lang uitgebreid eten in het hotel en lopen het hele dorp door op zoek naar een pizzeria. Op het plein eten we bruscetta, caprese en een pizza capriciosa. Het is heerlijk afgekoeld; we zitten daar prima. Morgen een rustdag in Sorano.