Laatste dagen en naschrift

Het treinen van Viterbo naar Rome St Pietro ging gesmeerd. We zien vanaf het station de koepel van de St Pieter en herkennen de stratenstructuur. We fietsen tegen de richting in naar het St Pietersplein. Het lijkt wel of de beveiliging met het jaar strenger en zwaarder wordt. Hele touringcars met carabinieri worden aangerukt, maar ook zwaarbewapende militairen. Ze willen mensen met bepakte fietsen niet op het plein. Met een beetje moeite mogen we we er wel wandelend op. Na een paar foto's in de brandende zon gaan we naar een souvenirwinkeltje aan het plein. Maar we mogen met fietsen hier nog niet eens even stilstaan. Als we een stukje verder uit de zwaarbewaakte zone lopen koopt Jan een souveniertje. Een eind verder koopt Veronica ook een souveniertje. Jan heeft gewonnen. Hij heeft de lelijkste gekocht. Thuis bij ons te bewonderen in de souvenierskast. We drinken onder de platanen een drankje en naast ons belt de politie de ambulance voor een dame/junk/psychiatrisch patiënt met zichtbare snijwonden op haar armen. We zijn in de grote stad. We fietsen een km of tien naar onze Mobil home op camping Flamineo. Bij de receptie regelen we een shuttle taxi naar de luchthaven voor de volgende dag en worden door de bewaking meegenomen naar het fietsendepot van "Camino-transport". Daar staan in en buiten een container misschien wel honderd heel erg dure fietsen opgeslagen. En liggen er honderden Ortlieb tassen tussen container en heuvel in de buitenlucht te wachten op het busje en transport naar Nederland. Het zal dus nog wel een paar weken duren voordat onze spullen in Nederland zijn. We zien het "oude" klappertentje van Friese Jan en Pietrik ook op de camping staan. Voor het laatst gezien in het Inntal in Oostenrijk. Ook zij hebben het zwaar met de warmte gehad. We hebben best wel een klik en bij het zwembad drinken we bier en bespreken de reis die we gemaakt hebben en maken een aanvang om de wereldproblemen op te lossen. Het is toch wonderlijk, we kennen elkaar nauwelijks, maar het maken van een zelfde reis gedurende zo lange tijd schept duidelijk een band. Na een paar uurtjes rust gaan we tijdens het eten in het hele grote restaurant van de camping gewoon door met de discussies. Het is heel gezellig en we gaan als laatste weg uit het restaurant. Om half twaalf naar bed. Dat is de hele reis nog niet voorgekomen.

De laatste dag moeten we vlug onze spullen verdelen in een deel dat mee gaat in het vliegtuig en een deel dat we over twee, drie of vier? weken pas weer terugzien. Dat is best wel een gedoetje. Om 11 uur worden we uit ons huisje gezet. We lezen wat op de veranda en om 12 uur zoeken we afkoeling in en bij het zwembad. Eten nog een snack en worden om half drie uitgezwaaid door Jan en Pietrik. Zij gaan morgen met de trein naar huis. Strak om drie uur staat onze shuttle klaar. Op Fiumicio wordt Veronica er bij de Security uitgelicht om te worden gecontroleerd op springstoffen. Een papiertje wordt over handen en voeten geveegd en dat gaat in een apparaat dat er heel lang over doen om te constateren dat Veronica niet in de buurt is geweest van bommen granaten. Ze was wel vergeten dat er nog een flesje water in haar tas zat. Als we allemaal precies volgens schema in het vliegtuig zitten krijgen we te horen dat we pas over een half uur mogen opstijgen. Tot onze verbazing heeft bijna niemand een mondkapje op. Wij voelen ons toch wel een beetje veilig achter het kapje. De Italiaan die naast ons zit vraagt nog voor vertrek aan de stewardess om extra kotszakjes en tissues. Voordat we opstijgen start het kotsen. Veronica ruilt van zitplaats met zijn partner. En Jan zit de hele vlucht met noise cancelling earpods en een mondkapje op en geeft extra kotszakjes en servetjes door. Het vliegtuig is volledig bezet en er valt dus niets te regelen met andere plaatsen. Niet fijn. Opgelucht kopen we op Schiphol broodjes en drinken en zitten snel in de trein naar Delft. Met de taxi zijn we voor elven thuis.

We zijn 47 dagen van huis geweest, hebben 36 dagen een deel van de fietsroute gefietst. We hebben ongeveer 2250 km gefietst en 17.000 hoogtemeters overwonnen. En wat de laatste jaren gewoon wordt; geen pech of lekke banden gehad. Lichamelijk hebben we wel een beetje malheur ondervonden. Beiden hebben we, in de Alpen, een krap weekje erg lopen hoesten. Door het ontbreken van andere klachten, hebben we het afgedaan als een virusinfectie (Bronchitis). Maar de weken daarna waren we toch wel meer dan normaal moe, veel spierpijn, kortademig en dan denk je zou het geen Corona zijn geweest? Achteraf hadden we natuurlijk de zelftesten, die we al die weken bij ons hadden, moeten gebruiken. We weten het dus niet.

Het was een emotionele zware afscheidsfietstocht. Afscheid van fietsvakanties, in ieder geval op een fiets zonder ondersteuning en slapen in een tentje. We gaan een nieuw avontuur in het ziekenhuis tegemoet en blijven dromen van fietsen naar Rome.