Huilen en lachen

We eten ‘s avonds met de vaste hotelgasten mee. En dat is geweldig. Er staan 10 gerechten op de kaart en die kun je onbeperkt bestellen. Een man uit Bergschenhoek die naast ons aan een tafeltje zit is zo te spreken over zijn wiener snitzel dat hij er gewoon nog een besteld. En Jan is het met hem eens en eet voor het eerst in zijn leven een echt lekkere Wiener schnitzel. Tijdens die prachtige zonnige dag in het hotel die wij gebruiken om een beetje bij te komen blijkt de lange termijn weersvoorspelling waardeloos te worden. Voor morgen als wij over de Rechenpas naar Zuid Tirol in Italie willen oversteken, wordt in tegenstelling met eerdere voorspellingen ineens vanaf 9 tot 3 uur overvloedige regen voorspeld. De volgende morgen voor het ontbijt besluiten we dan nog maar een nachtje in het hotel bij te boeken. In de late ochtend wandelen we in de regen naar de “super” en Veronica gaat ‘s middags naar de kapper. Juist dan wordt Jan onverwacht gebeld door zijn behandelend hematoloog. Hij komt in aanmerking voor een stamceltransplantatie, mits hij door het LUMC  fysiek en psychisch wordt goedgekeurd. Huilen en lachen. Het is een vreselijk lange en zware behandeling maar hij krijgt misschien wel een kans om te herstellen van een tot voor kort ongeneeslijke bloedkanker. We zijn van slag; naar huis? Of doorfietsen? We liggen de halve nacht wakker en hoesten met zijn tweeën iedereen wakker. We gaan vooralsnog door! Thuis zitten lost niets op.

Eindelijk gaan we via de Norbertshohe de Rechenpas beklimmen. Het bovenste stuk van het dal van de Inn waar we doorheen fietsen is prachtig. Echt een stil en rustig Alpen dal dat uiteindelijk naar Zwitserland leidt. We fietsen lekker tussen de weilanden vol bloemen en langs de rivier. Het is staalblauw en heel koud. Maar we rijden meestal in de zon en vals plat omhoog. We worden vanzelf warm. Na de Zwitserse douane is er een pomp met koud water. Jan gaat toch het winkeltje in om een fles water te kopen; bijna 5 euro! De bidons toch maar met pompwater bijgevuld. Direct na de douane slaan we af en rijden opnieuw Oostenrijk in; naar de Norbertshohe. Een redelijk gelijkmatige klim van 6 km met een stijgingspercentage van 7%. We kunnen het net aan. Als het ruim 7% is, dan rijden we in het rood en gaan stuk. Maar krap 7% houden we lang vol. Als we boven zijn staan we te praten met een racefietser van een jaar of 40; “10 jaar geleden fietsten we zonder te stoppen omhoog en nu moesten we paar keer heftig op adem komen”. Zijn ervaring; 10 jaar leeftijdsverschil maakt echt veel uit. Misschien moeten we dat ook maar accepteren. We dalen af naar wintersportplaats Nauders voor koffie, cola en taart. En dan naar de Rechenpas. De beentjes zijn een beetje verzuurd. En alle klimmetjes lijken 10% hellingen. Het is zwaar; voortdurend op en neer door de weilanden en langs de skiliften. Bij het Rechen stuwmeer kiezen we voor de makkelijke variant. We zijn er wel klaar mee. Het stuwmeer staat trouwens behoorlijk leeg. De kerkspits van het verdronken dorp staat bijna droog! We hebben wel een fantastisch uitzicht op het besneeuwde Ortler gebergte. Het is trouwens sowieso heel erg mooi hier. Dan nog over het nieuwe fietspad langs de Haidersee. Het zal niemand verbazen; ook dat is als een e-bike pad stijl op en neer aangelegd. Daarna razen we over het nieuwe fietspad van de Via Claudio Augusto eindelijk echt naar beneden. Op zoek naar een hotel, want vanaf 7 uur wordt opnieuw zware regen voorspelt (en die valt ook). In het eerste hotel in Mals doet de receptionist een geweldig voorstel. Als we halfpension boeken dan krijgen we de meest luxe kamer van het hotel voor een normale kamerprijs. En dat is een geweldig voorstel, een normale kamerprijs, lekker in het hotel mee-eten met de hotelgasten en morgen een ontbijtje. En wat een kamer, eigen privé sauna, een open gashaard en een heel ruim zitje. Het is meer een klein appartementje. En het avondeten was natuurlijk ook heel prima.  Vandaag 64 km met 1000 hoogtemeters gereden. Vroeger ging het beter, maar nu zijn we er heel blij mee.