We kamperen weer

Vanuit Augsburg door parken langs de Lech naar het zuiden gefietst. Het is heerlijk weer. Beieren is prachtig. Als er landelijk gebied moet worden ontworpen moeten ze maar is een studiereis hierheen maken. Koetjes in glooiende weiden, hier en daar wat boerderijen, bosjes en donkere bossen. Een lust voor het oog. Wel van belang is dat het lekker weer is. En het is hier zo groen dat het hier vast vaak regent.  Maar het weer is hier onvoorspelbaar. We zitten in de zon bij een kapel te lunchen en besluiten om toch maar weer naar een hotel te gaan. Jan blijft een blaffende zeehond. En Veronica voelt af en toe ook iets van keelpijn. We balen een beetje want het is echt kampeerweer. Het hotel geboekt; we staan op en achter ons is het pikzwart. Het blijft heel mooi maar wel een beetje dreigend. Langs de Ammersee gefietst en in Diessen kwamen we terecht in een prachtig oud hotel met kamers met een thema. Wij kregen de tijgerkamer. Het blijkt ook een eventing hotel te zijn. Onze fietsen staan in de dancing. We drinken een biertje op het hotelterras en ‘s-avonds eten we om de hoek een heel matige italiaanse maaltijd. Zowel het eten als de bediening is zwaar onder de maat. 

De volgende morgen na een heerlijk ontbijt op de fiets naar Garmisch Partenkirchen. Het was nu ook bij het vertrek al warm en zonnig. We hebben prachtig uitzicht op de Alpen. We fietsen door veel hooilanden met orchideeën en veenpluis en veel bloemen. Alhoewel de natuur ook hier heel veel voorloopt. En opnieuw in de middag dezelfde discussie alls daarvoor. Gaan we kamperen of niet. Dreigende wolken doen ons besluiten om weer naar een hotel te gaan. Dat valt niet mee. Garmisch-Partenkirchen is volgeboekt tijdens de Pinksterdagen. We vinden nog een plekje in een Familiekamer in een bio hotel. We fietsen hard door om de buien voor te blijven. In het dal horen we veel helicopters en voortdurend ambulances. Ook komen we op het fietspad veel wandelaars met rolkoffers tegen. Maar waar we tot onze verbazing ook langs fietsen zijn wel 15 tot 20 in een steenkoude gletsjerbeek spelende naakte jonge mannen. Ze waren buiten gewoon uitgelaten. In een van de laatste dorpen voor Garmisch gaat het toch mis en begint het ongenadig hard te regenen. Het is warm wandelaars en fietsers laten zich kletsnat regenen. Wij zitten droog op een prima terras van een pizzeria. We zoeken het hotel alvast op en zien dat alle doorgaande wegen in het dal zijn afgesloten en dat er een ongeluk is gebeurd. Als we tussen de buien in doorfietsen wordt het fietspad verspert door agenten. We worden ver omgeleid. We horen dat er een heel ernstig treinongeluk heeft plaatsgevonden. Hulpdiensten zijn zelfs vanuit Oostenrijk uitgerukt. Garmisch is hermetisch afgesloten. Nu begrijpen we al die wandelaars met rolkoffertjes. Die zijn uit de treinen gekomen die niet verder konden rijden. Via een omweg bereiken we gelukkig toch ons hotel. Na een liter bier (samen) en een gesprekje met een gravelbiker gaan we douchen en de was doen. Uiteindelijk belanden we samen met de gravelbiker opnieuw bij een Italiaan om de hoek voor het eten. Nu wel prima bediening en eten.

Bij het ontbijt de volgende ochtend bleek het hotel vol te zitten met bejaarde Engelse stellen. de meeste konden geen woord Duits en het gestuntel bij het ontbijt om een gekookt of gebakken eitje te regelen was komisch om te zien. Om 09:00 uur zaten we op de fiets, maar wilden eerst nog langs een apotheek voor anti kriebelhoest tabletten. De kostte enige tijd en frustratie omdat de apotheek niet op de plek was waar de hotelreceptie ons naar toe had verwezen. Uiteindelijk toch gevonden en daarna op weg. De route van vandaag zal ons naar het Inntal in Oostenrijk brengen en we moeten daarvoor zo’n 900 meter omhoog. Bij de eerste klim gingen al direct onze onderhemden uit en weten we dat het een zware hete dag gaat worden. Kletsnat van het zweet komen we aan in het wintersport stadje Mittelwald.  Het is schroeiend heet aan het worden. Jan besteld koffie en een alcolvrije weizenbier. Veronica haar eerste apfelstrudel met vanillesaus. Na nog een paar broodjes voor de lunch te hebben gescoord, gaan  we midden op de dag door via een klimmetje naar het Leutchental. Een breed dal met graslanden en weinig bomen en ook geen bankjes om in de schaduw de broodjes op te eten. Om de paar km een paar huizen. Op een gegeven moment is het; hier wordt gegeten. Desnoods op onze eigen stoeltjes in de schaduw van een huis, En dan zien we een stel mede fietsers in het gras uitgevloerd liggen. We schuiven aan. Hier onder de bomen is het heerlijk. Over een paar km nog 1 klimmetje zegt onze papieren reisleider. Jan gaat stuk en moet een stukje lopen. Maar daarna een afdaling om van te zoenen. Rechte prachtig geasfalteerde wegen die stijl afdalen. Om te voorkomen dat je met 100 km naar beneden gaat moet je echt hard remmen. Het wordt tijdens de afdaling van 600 hm nog warmer. Colaatje gedronken en boodschappen gedaan bij de supermarkt. Dan nog 12 km door het Inntal naar de Camping. Doorgestoofd komen we in Stams aan, De camping ligt tussen het klooster en de springschans 50 meter hoger. En dat gaat natuurlijk met hellingspercentages boven de 10%. Helemaal stuk komen we aan. Op de camping staan andere fietsers die we al eerder zijn tegen gekomen. We krijgen een lekker biertje aangeboden. Daarna tent opzetten op een plekje met mooi uitzicht, eten klaarmaken, douchen en genieten van een prachtige alpenavond. Het is laat. De foto’s volgen