Vakantie in een vakantie

De weersvoorspelling voor maandag t/m woensdag; heel veel regen en koel weer. En ons fietsrondje gaat vanaf Cordoba de bergen in. 1000 meter omhoog betekent domweg nog meer regen en 10 graden koeler. Dat is dus niet slim. Alles afwegende onderbreken we de geplande fietstocht voor drie dagen. In Madrid kunnen we ons wel binnen vermaken, want ook daar zal het veel regenen.

Maandagochtend bij het wakker worden, regent het inderdaad pijpenstelen. We regelen aan de balie dat onze fietsen en meer dan de helft van de bagage in het hotel achter mogen blijven. We lopen in regenjack naar het station. Gelukkig regent het even wat minder. We kopen een kaartje, ontbijten, maken een praatje met een eenzame wandelaar uit Gemert die er de brui aangeeft en zitten om 10 uur in de TGV die met 270 km/uur naar Madrid raast. Om 12 uur komen we 400 km noordelijker in Madrid aan. In de trein, prima 4G, een hotel geregeld tegenover het Prado op een kwartiertje wandelen van het station. Maar het regent in Madrid zo verschrikkelijk hard. Iedereen heeft een paraplu en wij trekken dan maar ons hele regenpak aan. Dat levert bekijks op. Eenmaal ingecheckt, vanuit het hotel gauw naar het Prado aan de overkant. Het regent nog steeds ernstig. En er staat een lange rij onder paraplu’s weggedoken bezoekers te wachten voor de kassa. Snel terug en ook maar even twee kleine paraplu’s gekocht en weer in de rij gaan staan. Na een half uurtje mogen we naar binnen.

En wat is dat weer mooi. Het Prado heeft zo verschrikkelijk veel schilderijen en allemaal topstukken. Een hele zaal met schilderijen van Jeroen Bosch, hier El Bosco genaamd, met het topstuk van het Prado; de tuin der lusten. Wat een bijzonder schilderij. Die man was gek, geniaal en kon heel goed schilderen. We hebben begrepen dat Dali sterk is geïnspireerd door El Bosco. We hebben een stuk of 25 topschilderijen in de collectie opgezocht en beter bekeken en de andere zalen rustig doorheen gewandeld. Die Spaanse koningen waren rijk door haar koloniën en haalde de Vlaamse top kunstenaars naar Madrid. (Vlaanderen was toen onderdeel van Spanje) Maar ook een Italiaans werk van Fra Angelico van voor de Renaissance, uit ongeveer 1400, maakte heel veel indruk. Het is een prachtig museum waar je korte beentjes van krijgt. Volkomen gesloopt drinken we een bier en wachten af tot etenstijd. Op een website waar het Prado op werd gerecenseerd stond een restaurant genoemd en dat was zo goed dat je er direct na openingstijd, 8:30 uur, naar binnen moest. En dat klopte. Een heel druk tentje, met weinig toeristen en veel “ characters” die een halve fles likeur tijdens het eten opdronken. En waar je voor 13,50 Euro een drie gangen menu krijgt voorgeschoteld inclusief wijn en een borrel toe. En er was ruim keuze in het driegangenmenu. Heerlijk gegeten en de prijs kwaliteit verhouding was ongekend hoog. 

Jan heeft 1 lange dunne broek van Fjallraven mee op de fietsvakanties. Die werd wat dun op het achterwerk en nu zit er ook een slijtgaatje in. Dus voordat we naar een nieuw museum gaan, zoeken we op google naar buitensportzaken. Een vijftal zitten bij elkaar in het centrum. We lopen er naar toe en worden verrast door de enorme laag Saharazand die vannacht in de straten is gevallen. De auto’s zijn voorzien van een dikke laag geel zand, zoals wij in Nederland nog nooit gezien hebben. Alles ziet geel en er hangt ook een vreemde gele sfeer in de lucht. We drinken nog een café solo in een tentje dat ingericht blijkt te zijn met allerlei fietsmemorabilia. We praten daarover met de bediening en we worden met een visite kaartje in de hand naar 1 van de vijf buitensportzaken verwezen. We zien de naam op de gevel en we stappen de winkel in. Een overijverige dame begint in hoog tempo broeken van onbekende merken aan te dragen. Jan trekt er 1 aan en die zit eigenlijk wel goed. Kost niets en we denken; deze voldoet voor de rest van de vakantie en eventueel kopen we in NL nog wel een merkbroek. We komen buiten en zien dat de geadviseerde buitensportzaak naast de door ons bezochte outletstore is gevestigd en dat hadden wij dus niet in de gaten gehad.

Na een Amerikaans ontbijtje als vroege lunch zakken we via het hotel af naar het Thyssen Bornemisza museum, een privé verzameling van een paar generaties rijke industriëlen. Anders dan in het Prado zijn het allemaal prettige mooie schilderijen, die je zelf ook uit zou kunnen kiezen. En dan van elk jaartal tussen 1350 en 1980. Dus het begint met anonieme religieuze schilderijen op hout en het eindigt met Mondriaan, Rothko en Hopper. En daar tussen in elke schilder die je kan bedenken. Ongelooflijke collectie die de Spaanse staat in 2000? heeft aangekocht voor 250 miljoen. Een wereld deal. Je wordt alleen zo ontzettend moe van het kijken. Je zou eigenlijk een jaarkaart moeten nemen en elke week één zaaltje bekijken. Maar dat gaat nu even niet. Morgen gaan we nog het grote schilderij ‘ Guernica’ van Picasso bekijken, dat nog altijd in Madrid hangt en niet in Guernica zelf waar het bombardement plaats vond.