Eindelijk een beetje warm

Vanuit ons noodonderkomen boven een bar in een heel klein dorp vertrokken onder een heel zwarte lucht. We bevinden ons op 800 m hoogte en het is dus rete koud. De weg is nat en met het saharazand is het een blubberbende. In het volgende dorp zoeken we naar een bar voor het ontbijt en een supermarktketen voor het ontbijt. Het stelt allemaal weinig voor. We kiezen ervoor om naar Malaga en de kust te fietsen in plaats van op hoogte te blijven. Langs de Middellandse zee zal het toch wel warmer zijn. Maar eerst moeten we ons inspannen om van col naar col te klimmen. Uiteindelijk klimmen we toch nog 800 meter en dalen er dus uiteindelijk 1600 weer af om in Malaga te komen. Naarmate de dag vordert en we dichter bij de kust komen klaart het weer wat op. Als we uiteindelijk vlak voor Malaga afdalen wordt het wat warmer. In een bocht uit de wind, in de zon, poetst Jan de fietsen een beetje en kijkt ze ook even na. De fietsen en tassen zitten helemaal onder de Sahara bagger. Daarna dalen we over een populaire fietsroute heel snel af naar het centrum van Malaga. Op een bomvol plein in de zon is het op zaterdagmiddag onmogelijk om een tafeltje te regelen. We zitten op een muurtje en boeken een hotel bij de haven. Overal kun je goed zien dat de straten en ook de witte muren van gebouwen helemaal onder het geel/bruine Sahara zand zitten. Er moet nog veel schoonmaak werk worden verzet. Veronica moet een grote handwas doen en daarna gaan we als een speer de binnenstad in. Aan een tafeltje buiten met een wijntje stelt Veronica een eis aan het avondeten: we eten binnen. Ze heeft het nog steeds koud. In een veel te dure tent eten we een groot stuk vlees en drinken een fles wijn. De klok gaat vannacht een uur vooruit. De receptie meldt dit gelukkig, anders was dit ons totaal ontgaan. ‘s-Nachts leest Jan een boek op de WC en staat met een enorm duffe kop onder de douche. Bij het ontbijt stelt Veronica voor om toch maar een dagje bij te boeken. Een beetje rust zal ons beiden goed doen. Na een paar uurtjes extra slaap gaan we in de middag een stadswandeling doen. Lopen langs de haven, de zee en daarna door het centrum. Met een jasje aan is het heerlijk weer. Op een onbeduidend terras, heerlijk in de zon, eten we wat tapas en praten uitgebreid met een Noorse advocaat uit Larvik. Naast hem aan een tafeltje zat een voor hem onbekende Noorse dame die toevallig ook in Larvik woonde. Grappig hoe klein de wereld soms blijkt te zijn. Na de siesta in het hotel zijn we om 9 uur achter het hotel nog een hapje wezen eten. Zaten naast een paar bejaarde dronken Amsterdammers, die veel kabaal maakten.

Vanmorgen was het lekker weer in Malaga. De omliggende bergen gehuld in zwarte wolken. Het “weer” is weer spannend. Eerst 25 km fietspad op en fietspad af door de voorsteden van Malaga gelegen in het dal van de Guadalhorce. En die fietspaden zijn eigenlijk niet meer dan rood geverfde stukken stoep. Vreselijk maar wel veilig. We fietsen verder het dal in naar El Chorro bij het stuwmeer. De wind neemt aan kracht toe en we hebben hem mee. Bij El Chorro begint een vreselijk gevaarlijk tegen de rots aangehangen wandelpad van een km of 5. Het is er heel mooi en je kunt het goed zien liggen. Langzaam stijgen we en de kust laten we steeds verder achter ons. De temperatuur daalt en we moeten steeds meer laagjes aan. Door een prachtig Nationaal Park met geologische formaties klimmen we omhoog naar Ardales. Als we morgen bij de auto willen uitkomen moeten we nog 20 km door naar El Burgo. In een bar kijken we voor een hotel op booking.com. Alleen een woning voor heel weinig. We zoeken op google en in onze reisgids. Veronica belt met het enige goede hotel en krijgt nul op het request. Het is maandagavond en de boel is gewoon dicht. Uiteindelijk toch maar dat huisje voor weinig geboekt. Om 6 uur komen we aan na 88 km en 1500 hoogtemeters. Een top prestatie. Op een koud pleintje drinken we thee en bier en zoeken we de weg naar ons huisje. Niemand in de buurt; bellen, Spaans/Engels gewauwel en dan komt de vrouw van de groenteboer en schrijft onze paspoorten over. We krijgen de sleutel en vallen van verbazing achterover. Een minihuisje, op de begane grond een keuken met een bankstel, en op de twee bovenliggende verdiepingen een bed in een hok met een mini-douche ernaast. Het pand is steenkoud en wij hebben het ook steenkoud. Kost niet veel maar dan heb je ook niks. Gelukkig vinden we wel 2 mini elektrische heaters, die we direct allebei op het slaapkamertje aan zetten. Op google gezocht naar eetgelegenheden. En er blijkt er maar één open te zijn. Om 8 uur eten we daar een simpel maaltje met een Spaans cognacje toe. Op de slaapkamer zetten we de elektrische heaters op vol vermogen aan en we worden eindelijk lekker warm.