Wat een fantastische begin (deel 1)

In Olvera zijn we zaterdagavond het stadje nog ingelopen en hoorde de carnavalsoptocht al aankomen. Misschien duizend verklede mensen, maar geen praalwagens. Wel veel drank in de optocht. En natuurlijk zowel vooraan de stoet als achteraan een discowagen, met voor ons onbekende, maar voor de carnavalsvierders grote hits. Luid zingend en dansend trok men tergend langzaam door het dorp. Achteraan de gemeentereiniging die alle rotzooi onmiddellijk opruimde. Kunnen we in NL nog wat van leren. Als het donker is gaat iedereen naar huis en de die hards gaan door in een park. 

Maandagochtend te vroeg op en de bediening te laat achter de bar. Zonen die niet op wilde staan als gevolg van het carnaval. Ietwat later dan verwacht dus ontbeten met een tostada van olijfolie, tomatensaus en Jamon iberico. Dat is hier het nationale ontbijt. Koffers in de auto en de tassen op de fiets en we gaan. Nog even bij de enige winkel die open is, een bakker een paar broodjes en warempel in de koeling ligt ook een pakje salami, gekocht. En dan heel stijl een paar honderd meter afgedaald naar het voormalige station. We herkennen het van onze fietstocht van 2015, Malaga - Gerona. Het is steenkoud maar met een staalblauwe lucht en een verbluffend warme zon. We rijden in winter outfit en durven eigenlijk niet veel uit te doen. Gelukkig rijden we de eerste 40 km op vals plat naar beneden. Maar eerst de mutsen af, dan de jacks en overhandschoenen en daarna halverwege de dag moet zonnebrand onze witte benen beschermen. De via verde de la sierra is prachtig, mooi vrij gelegen fietspad in een dalletje zonder andere wegen of huizen. Met dit mooie weer kunnen we ons geluk niet op. We zien enkele tientallen vale gieren heel laag overvliegen. Later zien we de rotswand waar ze “ wonen”. Halverwege de dag moeten we toch wel wat hoogte meters maken en we weten dat de laatste klim net voor onze bestemming; Arcos de la Frontera, is. Als we boven zijn hebben we mooi zicht op een dal met een bijna leeg stuwmeer. Het is hier zichtbaar overal vreselijk droog. Alleen waar geïrrigeerd wordt is het groen. Arcos blijkt op een hoge rots te liggen. We hebben geen keuze; om het mooie dorp te kunnen zien moeten we 150 hoogtemeters stijl omhoog. Dan gaan we daar maar een hotel zoeken ook. Er blijkt op het hoogste punt een Parador te zijn gevestigd. Dat zijn overheidsmusea die als hotel worden geëxploiteerd. Mooi maar wat aan de dure kant. Off season toch maar een goedkope kamer gereserveerd. Ontbijten doen we wel in een bar ernaast. De tocht omhoog is hels. Google maps wil ons over eindeloze trappen omhoog sturen. We fietsen dan anders en we verdwalen uiteindelijk in de smalle straatjes met trappen. Uiteindelijk fiets tillen en via de trappen omhoog. Er is geen alternatief. Maar wat een fantastisch uitzicht vanaf ons hotel over het dal van de Guadalete. In de zon, gitarist erbij geurende sinaasappelbomen en een pleintje met een kerk, een kasteel en ons hotel. De hotelmanager biedt ons een upgrade aan voor een kamer met balkon en het beste uitzicht vanuit het hotel. Hij had gelijk; fantastisch het extra geld meer dan waard. Ons balcon hangt boven een klif van 200 meter boven de rivier. Absolute aanrader. Voor de echte zonsondergang naar een mirador aan de andere zijde van het dorp gelopen. Wat een mooi dorp. De temperatuur zakt. Na een aperitiefje toch maar naar binnen het mini restaurantje in. Binnen staan kleuterklas tafeltjes en stoeltjes. Vreemd dat juist die dikke Amerikanen daar neerzijgen. Wij zitten op barkrukken aan een staantafeltje en eten en drinken prima.