Echt trainen en afzien

In Dona Mencia in het hotel ontbeten en gezocht naar de supermarkt waarvoor we niet teveel hoefde te dalen en daarna weer te stijgen. Jan vergeet verpakte koekjes af te wegen en wordt op zeer luide toon door de caissière terecht gewezen. Ze krijgen net geen ruzie. Daarna rijden we de via verde de subetico later aceite op. Op een oud treinspoorlijntje is over 77 km een fietspad aangelegd. Het grootste gedeelte gravel. Eerst een stuk afdalen en daarna voortdurend licht stijgend en later op de dag harde wind tegen. Door de gravel en de wind is het zwaar. Het is wel een prachtige manier om het landschap van Andalusië te zien. Het is een soort panoramaweg. In een oud treinstation in Luque eten we nogmaals een ontbijtje. Daarna door, tientallen km’s zonder station en ook niemand op de weg. Af en toe een trainende mountainbiker of hardloper. Het is lekker zonnig in de ochtend. Maar in de middag betrekt de lucht en wordt het koud. In Jaen hebben we “het” hotel geboekt. Er is niet veel keuze. Voor de deur zittende opdringerige zwervers en we tillen de fietsen met bagage en al de hotelreceptie in. Op de negende verdieping is een zwembad, maar daar zit nu nog groen water in. We drinken in de naastliggende bar een Duits Weizenbiertje en reserveren dus ook maar een Duits restaurant in de stad. Nou daar was niet veel Duits aan en het eten was niet meer dan redelijk.

Jaen ligt op 650 hoogtemeters en het is helder geworden en dus afgekoeld. Na een ontbijtje en de gang naar de supermarkt dalen we honderden meters af en die moeten we daarna natuurlijk weer goedmaken. In tegenstelling met gisteren is het vandaag een echte bergetappe. Relatief kort maar met veel hoogtemeters. Na de afdaling rijden we 15 km op een klein weggetje tussen de olijfboomgaarden naar een dorpje Mancha Real. Het is geen mooie lopende klim, maar het weggetje is doodstil en de fantastische uitzichten vergoeden veel. Het is steeds klimmen met 10% en dan tussendoor weer een afdalinkje, doodvermoeiend. Jan heeft honger en wil dat stillen in het dorpje. Maar hij haalt het niet, moet eten en we stoppen kort voor het dorp om brandstof bij te vullen. Twee yoghurtjes, een handje amandelen en een handje Haribo goldbeere. In het dorp eten we nog een tostada, met een koffietje en een cola. Veronica gaat naar de WC en vraagt om de rekening. De serveerster zegt iets onverstaanbaars tegen Jan en die pakt geld om te betalen. Komt er een wat onduidelijk type op hem toelopen die iets aan hem wil vertellen steeds harder en Jan snapt er niets van. Veronica denkt dat we bij hem moeten betalen. Na nog meer gedoe blijkt dat de lieve man ons ontbijt heeft betaald. Denkt waarschijnlijk dat die fietsers geen dubbeltje te makken hebben. We hebben hem hartelijk bedankt en we gaan door. Klimmen en dalen, wind tegen, het valt allemaal niet mee. Na slechts 56 km, maar wel met 1150 hoogtemeters komen we aan bij ons hotel in Jodar. Daar staan langs de weg onwijs veel auto’s geparkeerd. Ons hotel heeft een evenementenhal en daar is een trouwerij vandaag (zaterdag). Allemaal mooi aangeklede mensen lopen in de hal. We gaan het vanavond wel zien. Mooie foto’s doen we vanavond laat na het avondeten uploaden.