Zwitserland

Colmar verlaten met een staal blauwe lucht. Wel heel fris (15 graden). Opnieuw door wijngaarden. Beetje klimmen, beetje dalen. Uitzicht op de Vogezen en het Zwarte Woud. Heel mooi. Tussen Mulhouse en Basel door rijden we naar de Sundgau. Ook een deel van de Elzas, maar het dal ligt een beetje achter Basel min of meer in Zwitserland. De route loopt door kleine dorpjes en we moeten moeite doen om te foerageren. In Dannemarie, het laatste grotere dorp, zochten we een slaapplek. Er was niets anders dan een airBNB in een half gezonken boot. Dan maar naar de dichtstbijzijnde camping 15 km hogerop in het dal. Het is niet warm maar wel lekker in het zonnetje. Boodschappen gedaan en langzaam aan naar boven en toen schoof er zware bewolking over ons heen. Zou het droog blijven? De campingbeheerder van het bijna lege terrein dacht van wel. De camping was prima. Heel stil en volop in het groen. Het bleef gelukkig bij een paar spettertjes tijdens het eten. Om negen uur werd het donker en te fris om buiten te blijven. Het mini tentje in en dan lig je languit in je slaapzak een beetje te lezen. En dan gaat om kwart voor tien het licht uit. We liggen allebei wel een paar keer wakker tijdens de nacht. Maar slapen door tot 7 uur. Worden we toch oud en moe?

De volgende morgen is het grijs, mistig en koud. We ruimen de boel op en gaan met yoghurt en muesli in de maag richting Zwitserland. In het laatste Franse dorpje scoren we nog wat brood. Opletten, we hebben slechts voor een tientje franken bij ons. We klimmen verder omhoog en op de grens, 500m hoogte, wordt het echt wel koud. In het eerste Zwitserse dorp is een geldautomaat, een heel klein supermarktje en een bar waar je binnen koffie mag drinken. De coronacheck app, die je in Frankrijk overal moet laten zien,  is hier niet meer nodig. De eerste Col die we moeten nemen, slaan we over door met de trein te gaan. Je moet van 500 naar 850 meter maar dat is volgens onze reisleider wel ongenadig stijl. In Glovelier stappen we weer op de fiets. We krijgen het zo koud dat we de handdoek in de ring gooien; arm- en beenstukken en een jackie aan. Lekker warm fietsen we ons een paar km verder. En dan zijn we aan het einde van een boekje met reisbeschrijving. We zoeken het nieuwe boekje op en zien dat we 500 hoogtemeters moeten klimmen naar een col met een abdij erop. Volgens onze papieren reisleider wel een paar steile stukken. Terwijl we brood met kalkoenfilet en komkommer verorberen breekt opeens de zon door. Been- en armstukken en jack weer uit. Het is prachtig fietsen door een nauw dal met een klein riviertje steeds maar omhoog. Lange stukken over de 10%, we rijden op de max. We komen steeds bordjes tegen dat de weg verderop is afgesloten en als altijd fietsen we gewoon door. In de hoop dat de werklui ons er langs laten.  Geeft toch wel spanning. Als we terug moeten zullen we nooit meer aankomen op de camping in Biel. Nat van het zweet steeds hoger en zelfs met zon op 1000 m hoogte is het steenkoud. Tussen de wegwerkzaamheden worden we gelukkig doorgelaten en dalen honderden meters af naar een geweldig mooi echt Zwitsers dal. Dan 100 omhoog naar de Col de Pertuis om vervolgens weer naar beneden te razen naar Sonceboz. Vandaar is het 12 km op de snelweg door tunnels naar Biel of met de gratis trein. Dat is een hele discussie met Veronica, die tunnels haat. We gaan niet met de trein. De snelweg heeft een fietsstrook en verder afdalend komen we in Biel. Het is te laat voor de camping en we zoeken een hotel voor een Zwitserse prijs. Na de douche eten we op een plein bij het hotel een pizza gigante. Maar dan letterlijk. De pizza’s passen niet op het bord en vallen er ruim overheen. Jan heeft hem helemaal opgegeten, Veronica de helft. We gaan slapen de foto’s komen morgen