Mijn Vlaanderland

Langs de rivier de Mark Vlaanderen in gefietst. Prachtig. Door de lintbebouwing en de “kasteeltjes” die elke rechtgeaarde Vlaming met een steen in zijn buik moet bouwen, is het landschap in Vlaanderen wisselend qua aanzien. Nu we zo’n mooie uitgezette route fietsen zien we ook het mooie Vlaanderen. Het dal van de Mark, het kleine Netedal en dan het mooie landschap van de Dender. En dan slaan we nog veel landschappelijk moois over. Nog nooit gezien en toch zo dichtbij.  Kieviten met kleintjes troffen ons oog en toen liepen er ook nog wulpen in het veld. Als het mooi weer is moet je er zeker eens naar toe rijden.

We hebben door het mooie weer al drie keer gekampeerd op provinciale domeinen. Dat zouden we bij onze werkgever ook weer moeten introduceren. Mooie locaties in het groen aan de rivier. Pas 1 keer uit eten geweest. En bijzonder was dat wij dachten gereserveerd te hebben voor een eenvoudige maaltijd op de camping, maar die bleek op tweede paasdag toch dicht. De eigenaar regelde in het dichtstbijzijnde dorp een tafeltje waar we op een binnenpleintje konden eten. Luidruchtige ernstig dronken Vlamingen met een Duitse gast waren sterke verhalen aan het uitwisselen in gebroken Vlaams danwel Duits. Of ze elkaar verstonden was niet meer zo relevant. Een nieuw biertje des te meer.

Vandaag eerst naar Mechelen gefietst, waar we ons tweede ontbijtje hebben genuttigd. Schitterend oud centrum met prachtige gevels, stadhuis en kerk. Bij een bakkertje een tweede ontbijtje geregeld. Jan bestelde 2 gekookte eitjes met brood, waarna de ober vrijwel meteen een bordje met 2 paaseitjes en een korstje brood op tafel zetten. Het was tenslotte dinsdag na Pasen. Onze verbaasde gezichten spraken boekdelen. We snapte toch wel dat het grapje was? Daarna kwamen er alsnog 2 heerlijk gekookte eitjes en lekker brood.

Via een geasfalteerd oud spoortraject hebben we heerlijk door het groen verder richting  Geraardsbergen verder gefietst. Bij een pauze ontmoeten we een man die een heel verhaal begon te vertellen hoe hij betrokken was geweest bij de aanleg van dit schitterende fietspad. Ook had hij een mooie anekdote over een kunstenaar, die naast hem had gewoond die ook naar Santiago de Compostela was geweest. Bij terugkomst had hij besloten dat hij een blijvende herinnering wilde nalaten in het dorp. Omdat de gemeente werd bestuurd door cultuurbarbaren  was een sculptuur van zijn hand geen optie. Dus had hij besloten om 12 knotwilgen langs het fietspad te planten, die dan de 12 apostelen moesten voorstellen. We waren er net voorbij gefietst. 

Morgen gaan we door Geraardsbergen, de beroemde muur zullen we wel overslaan, en kort daarna Wallonië en Frankrijk binnenrijden. We gaan Vlaanderen missen, we zullen Jacques Brell dan nog maar een keer luisteren. (Mijn vlakke vlaanderland)