Stijl, stijler, stijlst

We denken steeds op basis van onze ervaringen met fietsen in Italië; gekker en stijler kan het niet worden. In San Quirico vertrekken we gisteren voor een kort ritje langs Pienza naar Montepulciano. Eerst bekijken we San Quirico, veel mooier dan gedacht, en drinken nog een espresso. Alle stadjes liggen hier op een bult dus we dalen af en komen weer met een natte rug aan in Pienza. Het stadje is door een inwoner die paus werd in de Renaissance tijd onder architectuur herbouwt. Het stadje is mooi en ligt op een hoge bult met mooi uitzicht rondom. Onze papieren reisleider adviseert om de drukke weg naar Montepulciano te vermijden en de kleinere maar rustiger weg over Montichiello te nemen. Die weg is langer en bevat meer hoogtemeters. Maar op een kort dagje?  We hebben moeite om de afslag naar Montichiello te vinden. We zien een paar mountainbikers wit van het stof van een onverharde weg af komen die de juiste richting op gaat. Zij antwoorden bevestigend op onze vragen. De GPS track gaat ook die kant op dus we dalen af. Zo stijl dat je niet meer volledig kan stoppen; dan slip je gewoon door zonder dat je wielen draaien. We rijden een echte strada bianchi. Stijl omlaag en weer stijl omhoog. En we zien Montichiello hoog boven ons op de berg. Er is geen keuze meer; we moeten gewoon door. Jan komt erachter met google maps dat de GPS track afwijkt van de door onze papieren reisleider voorgestelde route. Het is voor normale fietsers, zoals wij, eigenlijk niet te doen. 15% hellingen op hobbelige gravelwegen. Alle mountainbikers met stroom kijken ons met verbijstering aan. Maar we komen boven. Uitgeblust komen we op adem op een bankje met fijn uitzicht. 15 km gefietst en volledig stuk. Door het bekijken van twee kleine stadjes eerder op de dag is het lunchtijd en op zondag kan je nergens wat kopen, dus pastaatje op het terras. Fles water erbij. Heerlijke tiramisu toe. Met een fles water en na een espressootje kunnen we de berg oversteken naar Montepulciano waar we een mooie kamer hebben geboekt. Als we wegfietsen zien we een bus bijna boven ons hoofd rijden; zouden we daar ook heen moeten? Ja, natuurlijk, de klim van 4 km bevat 1,5 km 9% gemiddeld en 0,5 km gemiddeld 10%. In de binnenbochten werden stijgingspercentage gehaald die we nog nooit hadden meegemaakt. We dalen daarna een paar honderd meter af en dan zien we Montepulciano liggen. Hoog op een andere berg. Ons hotel ligt op het hoogste punt net naast de Cathadrale en het Piazza Grande. Eerst een km 10%, geen probleem; Wij kunnen inmiddels alles aan. Daarna een km 15%. De laatste klim is het ergst; We gaan helemaal stuk. Na een drankje op het plein vinden we in een steeg achter de Cathadrale een binnenpleintje met onze slaapplek. Een oude man leidt ons door een museum en heet ons welkom in zijn huis. We worden naar een piepklein kamertje geleid en tadaaa de luiken gaan open: we hebben een privé uitzicht dat zo fantastisch is, helemaal over de vallei richting het meer van Trasimeno. We zitten hoog op een stijle berg en kijken tientallen kilometers ver weg. De luiken en ramen zijn niet meer dicht geweest. Zonsondergang en zonsopgang hebben we ademloos gevolgd en ‘s avonds naar de lichtjes van de omliggende dorpjes vanuit bed liggen kijken. In de avond zijn we eerst wijn gaan proeven. In een wijnbar kon je voor 3 euro een slokje dure wijn uit Montepulciano proeven. En daarna een andere en een andere. De avond afgesloten met een niet te vreten verkeerd bestelde pizza. Ach ja, het kan niet altijd meezitten. Gelukkig hadden ze vin santo met cantuccini als toetje beschikbaar.

Toen we de volgende ochtend wakker werden, begon het net licht te worden en kwam de zon bijna boven de bergen aan de overkant van de vallei uit. Werkelijk schitterend om dit vanuit je bed te kunnen volgen. Het duurde dus nog even voordat we de douche hebben opgezocht. Maar na een heerlijk ontbijtje in één van de oude zalen van het huis, hebben we afscheid genomen van dit prachtige plekje en zijn we toch maar op de fiets gestapt. We dachten dat het een makkelijk tochtje zou worden naar het meer van Trasemino. Tenslotte ligt dat honderden meters lager. Maar niets is minder waar. Eerst daalden we inderdaad vlot af met een paar mooie terugblikken op Montepulciano. Maar eenmaal in de vallei bleken er toch nog wel enkele ruggetjes tussen ons en het meer te liggen. Dus opnieuw omhoog en weer omlaag, maar na gisteren kan niemand ons meer gek maken. Plotseling hoorden we schoten. Het jachtseizoen is op 1 oktober begonnen. We zagen ineens honden door een wijngaard rennen en even daarna zagen we ook de jagers met geweren. En toen vluchtte een haas vlak voor ons de weg over. Die had het dus gered: geen haas op het menu van de jagers vanavond. Stiekem vond ik dat wel oké. Na nog een aantal km’s onverhard langs het meer, was het geboekte hotel snel gevonden. En nu is het etenstijd.