Kuitenbijtertjes

Volterra uitrijden betekent heel lang hard naar beneden rijden. Wetende dat je dat verlies later weer moet goedmaken als je doorfietst. Het is nog koel. We hebben sinds lang weer een ondershirt aan. De zon staat laag zo laat in het seizoen. Maar die verlichting van opzij maakt alles wel bijzonder. Alleen het stadje Volterra staat precies daar waar de zon vandaan schijnt. We klimmen van de brug over de rivier omhoog naar San Gimignano. In 2016 eindpunt van onze tocht naar Rome. Jan zijn moeder was toen opgenomen in het ziekenhuis met een delier en was voor ons reden om de fietstocht af te breken en accuut naar huis te vliegen. Het bleek het begin van haar levenseinde. Nu pakken we de route van toen hier op. In San Gimignano is het afgeladen druk. Markt in de oude binnenstad. Je kunt over de hoofden lopen. We willen wat drinken en constateren dat het al 12 uur is. We nemen dus ook maar een pastaatje. Het terras zit binnen een kwartier geheel vol en de laatste gasten wordt ingefluisterd dat het wel even kan duren. Wij zitten lekker te eten en vertrekken ook weer snel. We willen naar Siena en dat is nog wel een krappe 50 km verder. De hoofdweg vindt onze papieren reisleider te druk dus dalen we af naar het dal van de Elsa en volgen dat naar Poggibonsi. Inmiddels is het twee uur en we hebben allebei weer honger. Supermarkt in water, ice tea, cola, komkommer, tomaatjes, salami en lekker brood gekocht en even later lunchen we op een bankje bij het busstation voor de tweede keer. We boeken op de gok ook een hotel in de oude binnenstad van Siena. Om in Siena te komen moeten we toch nog wel wat kuitenbijtertjes verwerken. We zien wel dat de ene wijngaard al geplukt is en de andere nog niet. Uiteindelijk zien we ook een paar mannen druiven plukken. Als we stoppen en fotograferen vinden ze dat heel leuk maar een paar druiven om te proeven worden niet aangeboden. We rijden door een druk dal en het is aan het einde van de middag best wel warm. Als we uiteindelijk door de stadspoort van Siena rijden vallen we neer op een terras voor een versnapering en om via google een route te zoeken naar het hotel. Nu neemt google altijd de kortste en voor fietsers de veiligste route en wij willen de kortste met de minste hoogtemeters. We fietsen dus onze eigen route tegen de richting in dwars door het centrum Het is best wel druk in de hoofdstraat dicht bij het Piazza del Campo. Touristen roepen Jan na dat hij moet afstappen (dat dacht Jan tenminste), maar dat blijkt een dame van de politie te zijn. Jan rijdt door en die dame wordt heel boos. Met heel neerbuigende excuses kan Jan een bekeuring voorkomen. Wandelend door, maar waar is dat hotel nou eigenlijk, Na te lang zoeken blijken we tegenover de ingang van de duomo een boetiek hotel te hebben geboekt. Fietsen naast de receptie en de overvriendelijke receptionist is zo onder de indruk van onze fietsavonturen dat ze ons een upgrade geeft naar een suite. Een fantastische grote en luxe kamer en dat op zo’n toplocatie in het centrum. Het is inmiddels al behoorlijk laat geworden en Veronica kan nog net een kwartiertje meezoomen met vriendinnen en die lijken ook onder de indruk. Snel gedoucht en onmiddellijk de stad in, ijsje gegeten op het Piazza de Campo, dat op honderd meter van ons hotel ligt. Daarna een rondje Campo en ons nog maar weer eens een keer vergaapt aan dit fenomenale plein. Het wordt langzaam donker; drankje op het plein? We zitten geweldig vooraan op een terras met een Aperol Spritz. Met hapjes zoals het hier hoort. Om half negen gaan we op zoek naar de door de receptioniste aanbevolen restaurants. Dat lukt slecht; kaart lezen in het donker met al die steegjes is lastig. We lopen uiteindelijk een druk beklant terras op. Allemaal Italianen, het lijkt erop dat de meeste hier zelfs wonen. Dat lijkt prima. Het is ook een Enoteca; een wijnrestaurant met honderden Italiaanse wijnen vooral die hier uit de buurt, bladzijden vol met Chianti Classico en Brunello de Montalcino in de menukaart. Heel vreemd om een wijnkaart te bekijken waar flessen wijn worden aangeboden van honderden euro’s. We nemen een “goedkope” Chianti Classico. Onze favoriete Rocco de Mace hebben ze helaas niet. Wachtende op ons eten kijken we om ons heen. Een paar tafeltjes verderop wordt met veel theater een dure fles wijn open getrokken. Er wordt voorgeproefd, nog een keer geproefd en dan pakt de sommelier een glas en gaat uitgebreid wijn ronddraaien en proeven. En dan neemt hij de fles toch maar mee voor een andere, omdat die schijnbaar niet goed is. Wij hebben lekkere wijn en lekker eten in een fantastische omgeving. Siena by night is heel leuk. De bars en restaurants zijn tot heel laat open. Ook wij komen kort voor middernacht op de kamer. Veronica is versleten, niet meer gewend om “laat” op te blijven.

De volgende morgen slapen we uit. Het ontbijt aan de overzijde van de Duomo wordt pas vanaf 9 uur geserveerd. Jammer genoeg geeft de douche geen warm water meer. Het ontbijt, en met name de locatie, is heerlijk. Een grote stad uitfietsen is niet leuk en Siena vormt daarop geen uitzondering. Het kost heel veel energie en dan rijden we eindelijk door de “Crete” Het gebied waar Toscane beroemd om is. Boerderij op een kale heuvel met een oprijlaan met cipressen. We zijn al heel vaak in Toscane op vakantie geweest maar dit deel is toch onderbelicht gebleven. We rijden op een panoramaweg en blijven steeds stoppen om foto’s te maken, maar ook steeds maar weer stijle klimmetjes en kuitenbijters. Daarbij is het warm; we komen niet in een fietsritme en het schiet niet op. Maar het zijn wel heel mooie landschappen. Niet voor niets wereldberoemd. Het eerste stadje waar we kunnen slapen boeken we een hotel met zwembad. Ook dat moeten we bereiken via een 15% helling. Moe komen we aan en puffen na op het terras met prachtig uitzicht over het landschap waar we doorheen hebben gereden. Het was uiteindelijk toch weer de moeite waard.