Klimmen in de zon? 2

Morgen wordt het mooi weer werd ons in Bastelica, door iedereen, alweer beloofd. Bij het opstaan scheen de zon onze kamer in. Prachtig blauwe lucht. Mooie bergtoppen om ons heen. Eerst afdalend naar de camping bij de boer, die achteraf nog gesloten bleek en toen omhoog. Het slechte weer van de afgelopen weken was op dit stille weggetje goed te zien, overal zand en takken. Dat komt ook door de grote aantallen rondschuierende wilde, verwilderde en tamme varkens die langs de weg hun kostje bij elkaar scharrelen. De hele klim kwamen we ze tegen. De klim was ook wat steiler dan verwacht. Het begon steil maar nog acceptabel, maar de laatste kilometers voor de col op 1200 meter was eigenlijk te zwaar en gemiddeld 10%. Gemiddeld betekent dat het percentage regelmatig richting 13-14% opliep dan moet je bijna staan op de pedalen en raak je ook buiten adem. Gedurende de klim raakte het steeds meer bewolkt. Eenmaal op de col zagen we de dat de toppen van de hoge bergen aan de andere zijde opnieuw behangen waren met zwarte wolken. Daar moeten we heen!! Eerst maar eens kilometers lang afdalen. Op die stille weg naar beneden lagen, meestal bij een bruggetje over het water, regelmatig hele families varkens langs en op het warme asfalt. Als er een auto voorbijkwam bleef de hele familie gewoon liggen. Als wij er met ruisende remmen langs kwamen. Paniek, de grote beren bleven ons op gepaste afstand aankijken en de zeugen en de kleintjes renden voor ons uit de bermen in. Misschien wel honderd dieren. Je moest er bij de soms snelle afdaling goed rekening mee houden. Elke bocht kon raak zijn. Beneden aangekomen waren er overal om ons heen dikke zwarte wolken. Maar wij zaten op een terras in de zon aan het fris. Snel naar de tweede col. Opnieuw naar 1200 meter. Eerst op de oude hoofdweg. Helemaal stil, op een rustplaats nog een stuk stokbrood en een blikje makreel in witte wijn saus naar binnen gewerkt. De zwarte wolken achtervolgden ons. Het was nog niet op of de bui viel op ons neer. Regenjack aan en onder een dikke boom afwachten. Gelukkig scheen na 20 minuten de zon weer. Vol goede moed opnieuw gestart met de tweede klim. Het laatste deel moesten we over de nieuwe hoofdweg omhoog. Zoals dat heet over de schouder van de weg, maar vaak was er helemaal geen schouder, dan maar op de streep. Een mooie regelmatige 10% klim maar dus wel heel steil. Ongelofelijk dat ook al het vrachtverkeer over zo’n hoge steile pas moet. Zal ook wel 1 van die passen geweest zijn die twee weken geleden nog waren dichtgesneeuwd. Tweehonderd hoogtemeters onder de top even uitrusten langs de weg. Het wordt wel weer erg zwart achter ons en we horen ook donderklappen. Moeten maar niet verder omhoog. Onweer op een col is gevaarlijk. Dus regenpak en overschoenen aan en een heftige onweersbui over ons heen laten spoelen. Beetje met de afwatering van de weg gespeeld. Binnen een paar minuten ontstaan er stuwmeren water als er verstoppingen in de afvoer zitten. Na een half uur, regenpak uit en het klimmen weer opgepakt. Op de col warme fietskleding aangedaan en het regenpak er overheen aangetrokken en aan de natte afdaling begonnen. Een afdaling van een km of 20 later was het weer zomer en vroeg je je af of het daar eigenlijk wel geregend had. Als laatste nog een klimmetje van 5 km 6% om over een colletje te komen naar studentenstad Corte. Het was een hele mooie rit. Natuurlijk wel een beetje verpest door het weer. Toch nog wel veel van kunnen genieten. Maar het zal vooral als een van onze stoerste ritten in het geheugen blijven 1600 hoogtemeters overwonnen in ruim 65 km. In Corte naar een heel erg simpele camping met een buitendouche en een kraan met warmwater gefietst. Tent opgezet op een prachtig grasveld tussen de olijfbomen en als een speer naar het stadje. Ons verwend met een flesje wijn en lekker eten. Morgen in de zon (zeggen ze) een dagje op de camping, lekker uitrusten en proberen een kapper te regelen.