En toen Italië

5 juni 2019 - Orentano, Italië

Gisteren, ontbeten, koffie gedronken, geluncht en heel veel bijgepraat met zus en zwager. In de namiddag naar Marina de Pisa. Nou daar hoef je niet heen te gaan. Een hele lange rij huizen langs de kust. Die gelukkig wel bijna geheel vrij toegankelijk was (in Italië moet je heel vaak via een restaurant naar een door hen gepacht stuk strand). Op de camping was een eenvoudig doch zeer mooi gelegen restaurant. Met zijn vieren lekker gegeten en toen Veronica de rekening wilde betalen dacht ze dat het niet klopte. Op Corsica was uit eten gaan meer dan tweemaal zo duur.

Vanmorgen hebben wij en Sas en Geer de tent opgebroken. Zij zijn afgereisd naar Umbrië en wij gaan naar Prato bij Florence. Eerst moesten we zien om in Pisa te komen om daar de route weer op te kunnen pakken. Nou, dat lijkt simpel, maar niet iedere weg in Italië is een doorgaande weg. Bordjes ‘ doodlopend, kennen ze niet altijd. Wij vrolijk een weg genomen die nota bene met een brug over de snelweg ging en vervolgens onverhard werd en doodliep op een huis en de spoorlijn. Tja, dan het hele stuk maar weer terug en een andere weg zoeken. Uiteindelijk toch in Pisa gekomen en na in een bar een tweede ontbijtje van een cornetti con crema  en een cappuccino te hebben genuttigd. Zonder dat je er erg in hebt zit je pal voor een enorm oude bijzondere kerk. Er is ook zoveel te zien in Italiaanse oude steden. Langs de kerk en de scheve toren gefietst. Al veel touristen op de been die allemaal op een foto wilde voorkomen dat de toren viel. Eigenlijk best wel heel mooi; Pisa. Moeten maar een keertje terug. Doorgefietst naar Lucca. Wennen aan het drukke verkeer en de slechte asfaltkwaliteit. Het werd ook voor het eerst echt warm. Ook wij hebben onze eerste tropischer dag achter de rug.  Navigeren was lastig, geen GPS track alleen een tegengesteld beschreven route. We reden dus ook een paar keer verkeerd en moesten ook heel veel even stoppen om zelfs met Google maps te bekijken waar we nou toch in hemelsnaam waren. In Lucca moesten we opnieuw dwars door de binnenstad. Leuk, maar dat kost veel tijd. In de voetgangersgebieden konden we met veel moeite heel langzaam fietsen. Uiteindelijk op allerlei boerenpaadjes vaart gemaakt. Maar het originele doel, het stadje Vinci was niet haalbaar. In een restaurant met een colaatje besloten om een hotelletje te zoeken. Campings zijn hier dun gezaaid. Al zoekende op internet bleek dat we heel dicht in de buurt waren van een B&B, die gerund wordt door een vriendinnetje van Jan van zo’n 40-tig jaar geleden. Even het idee gehad om daar te boeken, maar 1 nachtje was niet mogelijk. Dus maar naar iets anders uitgeweken. Geen spijt van gekregen. Prachtig appartement met gevuld zwembad en uitzicht op het dal van de Arno en de bergen. Voor het eerst gezwommen. Ze zijn wel bezig met renovatiewerk. Toen Veronica onder de douche stond viel de waterdruk weg. Toen er weer druk was, was de warmwatervoorziening uitgeslagen. Uiteindelijke kon Veronica de wasbeurt afronden. Daarna heerlijk gegeten in het restaurant en een Vin Santo met Cantucini (de beroemde amadelkoekjes) toe. Nu luisteren we naar de muziek uit het dorp. Er blijkt daar een of ander dorpsfeest aan de gang te zijn. Nu maar hopen dat de muziek niet al te lang door gaat, want anders moeten we de ramen weer allemaal dicht doen. 

Foto’s

2 Reacties

  1. Michael Halve:
    5 juni 2019
    Ja! Vin Santo met cantuccini! En al die Hollanders maar denken dat je die koekjes in de koffie moet soppen...
  2. Veronica en Jan Deumers:
    6 juni 2019
    Ja en dan zelf gebakken cantuccini dopen in lekkere vin santo voor drie euro