De hoogste col van Corsica; Col de Vergio

Zo dat was de afgelopen twee dagen een leuk intermezzo met Hanny en Peter. Moeten we in Nederland een goed vervolg aan geven. Als we opstaan na een kort nachtje schijnt de zon uitbundig ons kamertje in. Jan baalt dat zijn zwembroek die te drogen hing op het terras door de tuinman is natgespoten. We willen het gisteravond enige nog beschikbare hotel boeken in Calacuccia. Dat lukt niet meer. Pff….., er moet in dat dorp geslapen worden anders moeten we de route omgooien. Veronica bellen en gelukkig heeft ze snel een kamertje te pakken. Als we met bagage het complex uitlopen zien we dat het niet de schuld van de tuinman was. Er is een flinke regenbui gevallen. Rond de bergen achter het appartementencomplex hangt nog steeds een pikzwarte lucht. We kunnen nog net in de zon naar de supermarkt fietsen en dan gaat het regenen en de wind trekt sterk aan. We besluiten op het terras van de supermarkt te blijven hangen met koffie en croissants. In de tussentijd kunnen we mooi de blog afmaken, foto’s toevoegen en publiceren. Prima tijdverdrijf. Om 11:00 uur wordt het droog en gaan wel alsnog op weg. In Corte wordt een racewedstrijd voor kleine tourautootjes gestart. Met auto’s zonder geluiddemper. Misschien wel 50. Groot gedoe in de hoofdstraat.  Wij lopen/fietsen er langs en gaan aan de andere kant het dorp uit, omhoog naar het laatste colletje van eergisteren, dan afdalen naar de rivier en dan door een kloof van de rivier omhoog naar het stuwmeer bij Calacuccia. De kloof is prachtig, de weg rustig en stijgt langzaam, maar gestaag omhoog. Er staat alleen heel veel wind en die hebben we tegen. Hoe hoger we komen hoe harder de wind gaat waaien. Als we de fietsen even parkeren om van het uitzicht te genieten, wordt die van Veronica gewoon omver geblazen. Boven bij het stuwmeer aangekomen, lijkt het de mistral wel. Voorbij het dorp hebben we een B&B geboekt en die is gauw gevonden. Grote ouderwetse kamer met uitzicht op het meer. ‘s Avonds terug gefietst naar het dorp. Op advies van onze hospita in de vooravond en dat was maar goed ook. In het eerste van de twee restaurants van het dorp kregen we nul op het request. Maar met een beetje schuiven met tafeltjes en stoelen werd er ruimte gemaakt. De rest van de avond werd iedereen zonder reservering weggestuurd.  En dat kan best wel een probleem zijn als je in een heel erg afgelegen bergdorpje overnacht. Prima gegeten. Wel vreemd om in het pikkedonker de enkele km’s terug te fietsen. Met je voorlicht moet je dan de kuilen in het asfalt zien te vermijden.

De volgende morgen is het op deze hoogte natuurlijk behoorlijk koud. Winterkleding opgezocht en dan een heerlijk ontbijt. Onze gastvrouw blijkt net zo oud als Veronica en is verbijsterd dat wij uit NL naar Corsica zijn gefietst en zij heeft overgewicht en kan de trap bijna niet op. We hebben haar geadviseerd om alleen nog maar TV/Netflix te kijken op de reeds beschikbare hometrainer. En daarna moesten wij “hoch” in de vannacht doordenderende storm. Het leek af en toe wel of er een trein voorbij kwam rijden, de wind in de dennenbomen. Maar wij rijden steeds net in de luwte of in het bos en de wind lijkt wat af te nemen en de klim is heel lief; 20 km gemiddeld een procentje of drie. We rijden door het koude bos ons lichaam warm en later nat van het zweet. We zijn al bijna boven als we prachtig uitzicht krijgen over het dal van het stuwmeer. Zo groot, rauw en ongerept dat zie je bijna nergens meer in Europa. En die grote Corsicaanse dennen steken overal bovenuit. Maar ook oude kastanjebomen met vruchten en inmiddels herfstachtig gele berkenbomen. Het is prachtig. Vanaf de col gaan we 1500 meter in dertig km afdalen. Dat is heel veel. Boven in het bos is het steenkoud. Veronica loopt te rillen van de kou. We stoppen een paar keer om op te warmen in de felle zon en van het mooie uitzicht te genieten. We rijden op een soort van panoramaweg door een smal dal. Prachtige adembenemende uitzichten over een ruig landschap met rood gekleurde rotsen, we stoppen veel om ervan te genieten. Naast de weg geen hek of muurtje, je kijkt honderden meters naar beneden. We rijden dus midden op de weg en stoppen om te kijken. Dat doen we heel vaak, ook om weer warm te worden maar meer nog omdat het uitzicht echt heel bijzonder is. Dat wordt nog versterkt doordat overal koeien, varkens en geiten los langs de weg lopen. In Porto aangekomen rijden we direct naar ons hotel aan zee en eten voordat we inchecken een broodje als late lunch. Na het wassen van kleding en onszelf gaan we opnieuw vrij vroeg flaneren langs de zee en de haven. Drinken nog wat en reserveren een tafeltje met uitzicht op de zonsondergang en de zee. En de zonsondergang was spectaculair misschien wel honderd mensen stonden het te bewonderen en wij vanuit het restaurant. Het eten was simpel maar prima. Ijsje toe en naar bed.