De helleweg naar Montalcino

In Romita zoekt Saskia een restaurant in de buurt uit. Dat is inderdaad in de buurt, maar Gerard moet met de camper een angstaanjagende smalle stijle afdaling afrijden naar het dal van de Pesa. En inderdaad naast een culinair bijzonder visrestaurant met vreselijk dure auto’s voor de deur zit een prettig restaurantje voor normale mensen. Als we net zitten op een bijna nog leeg buitenterras krijgt de kelner een belletje of hij nog een groep van twintig mannen kan plaatsen. Aan twee kanten zijn we ingesloten door een groep en wij maar gissen naar hun relatie? Collega’s, plaatselijke vis club? We komen er niet achter. Lekker gegeten en via bredere wegen in het donker door Gerard teruggechauffeurd. Tijdens het eten bespreken we onze plannen en het weer. De weerapps laten voor de komende weken geen afkoeling zien, sterker het gaat naar de 40 graden. Dat maakt het fietsen met bagage zwaar en het kamperen er ook niet beter op. Sas en Geer zijn bereid onze kampeerspullen mee te nemen naar Nederland. En dat lijkt ons wel de verstandigste beslissing. De fietsetappes worden daardoor wat lichter en we koelen in een hotel wat beter af.

De volgende morgen sorteren we de spullen uit die nog mee naar Rome mogen en worden daarna uitgezwaaid door Sas en Geer die op weg gaan naar koeler weer richting Nederland. In het eerste dorp doen we lunchinkopen en bestellen een capuchino. We realiseren ons dat het  achterlaten van het tentje waarschijnlijk ook wel een afscheid is van onze “way of life” van de afgelopen jaren. Ook als Jan een wonderbaarlijk herstel mag beleven van zijn stamceltransplantatie zal fietskamperen er vermoedelijk toch niet meer inzitten. Het is emotioneel en we laten een traantje. We klimmen naar Castellina in Chianti, tussen wijngaarden, olijfbomen, zwarte cipressen en bijna uitgebloeide brem. Het is een mooie maar flinke klim naar het stadje. Maar het voordeel is dat je dan ook lang kan afdalen. En denken! Jan schiet weer vol en prevelt: “Ik kom hier terug al is het op een brommer”. Naarmate het einde van onze fietsreis nadert worden de emoties heftiger. De nieuwe reis naar het ziekenhuis komt steeds dichterbij. Na de afdaling komen we aan in Sienna en het hotel heeft uitzicht op de Duomo aan de andere zijde van het dal. Naast het hotel zitten gezellige restaurantjes. Dus zelfs voor het douchen zitten we aan een bord pasta en een biertje. Na de siesta flaneren we door de stad en kopen een drankje op de Campo, die al wordt ingericht voor de Palio op 2 juli. We gaan uiteindelijk naast het hotel op een terras met uitzicht over Sienna een secundo eten. Lamskotelletjes voor Veronica en Ossobucco voor Jan. Het was voortreffelijk. 

De volgende morgen een echt zoet italiaans ontbijt. We ontbijten met een brioche en een taartje. En dan snel op pad om de warmte te ontlopen. Dat lukt niet echt en het is ook lastig  om via de juiste route Siena te verlaten. We besluiten om de etappe te beëindigen volgens het boekje in Buonconvento. De klim naar Montalcino doen we dan pas morgenvroeg. Halverwege de dag op Booking gezocht naar een overnachtingsplek en toen bleek dat morgen, zaterdag, de Eroica wordt verreden. Een cyclosportivo, honderden racefietsers klimmen dan over de heuvels van Toscane. Alle hotels vol. Uiteindelijk vinden we nog een goed kamertje in Montalcino. Het is bijna 1 uur, loeiheet en in plaats van bijna klaar met de fietstocht zijn we nu pas halverwege. Het is maar 25 km verder maar wel 500 hoogtemeters in de blakende zon omhoog. Er staat een windje en met een van het zweet nat shirt en bandana kunnen we toch steeds afkoelen als we stoppen. En we hebben wel 10 keer gestopt en gekeken of er niet een vriendelijk vrachtautootje zou stoppen en ons een lift aan zou bieden. Bij de eerste benzinepomp in Montalcino koopt Jan een fles koud water. We worden terecht gewaarschuwd om de fles niet te snel leeg te drinken. We zitten, oververhit, op de stoep na te hijgen. Als we een heel klein beetje zijn bekomen, fietsen we door het dorp naar ons hotel. Vlak voor het hotel op een terras heel langzaam een ijskoud glaasje fris gedronken. In het hotel worden we heel goed ontvangen en hebben ze zelfs nog een kamer met uitzicht voor ons. Al snel zitten we in de wind op het terras met fenomenaal uitzicht over onze fietsroute in de diepte met bruscetta en een biertje. Ook dan duurt het toch nog wel een halfuurtje voordat we weer een beetje praats krijgen. We zijn ver over onze grenzen gegaan om hier te zitten. ‘S-avonds gaan we natuurlijk een Brunello drinken bij het avondeten. In het restaurant krijgen we een wijnkaart waarvan op jaartal alle wijngaarden in Montalcino de Brunello te koop is. Er staat een fles op van 1000 euro. Jan zoekt de goedkoopste op en die willen we wel bestellen. Dat blijkt een half flesje te zijn. Dan maar een fles Rosso de Montalcino. En die kost ook veel. Maar daar hebben we vandaag ook ons best voor gedaan. Echt uitstekend gegeten en gedronken. Want bij goede wijn hoort natuurlijk ook goed eten. (Als je echt een fles dure wijn besteld worden de glazen voorgespoeld met die dure wijn en de dure spoelwijn wordt niet gedronken)