Naar Corte, de oude hoofdstad van Corsica

In 2017 zijn we van Lissabon naar Genève gefietst. In de Pyreneeën kwamen we een stel Limburgers tegen, Hannie en Peter. Zij waren drie maanden aan het fietsen en waren onderweg naar Corsica. Het eiland waar zij dol op zijn. Al tientallen jaren gaan zij daar jaarlijks op vakantie en hebben daar vrienden gemaakt. Zij hebben ons enthousiast gemaakt om ook eens op Corsica een rondje te fietsen. In 2019 hebben we dat dus gedaan als onderdeel van opnieuw een rondje Europa van 12 weken. Corsica vinden wij ook een heel leuk fiets land. Steile bergweggetjes met heel weinig verkeer en doodstil. Wel heel veel hoogtemeters en zoals gezegd; steil. Toen wij, dit jaar, al een weekje of wat aan het fietsen waren, en op weg naar Rome ook opnieuw Corsica zouden aandoen, ontvingen we een nieuwe blog van Hannie en Peter dat zij toch nog maar even naar Corsica af zouden reizen om een rondje te fietsen. Toen kon het niet anders of we zouden onze blog vrienden op Corsica ontmoeten. Blog vrienden? Ja we kennen elkaar eigenlijk niet. Wij lezen sinds 2017 hun vakantieblog en hebben honderden foto’s bekeken. En dus weten we dat ze heel graag op een terras stoppen voor een colaatje. En dat ze vaak tussen de middag een lekkere salade eten. ‘s Avonds bij de tent eten ze vaak een pasta Tonno weggespoeld met rosé. Maar voor de rest hebben we elkaar slechts tweemaal in 2017 ontmoet en enkele uren samen op het trekkersveld van een camping doorgebracht. 

Gisteren rustig opgestaan; wat eten voor onderweg gekocht, koffietje gedaan en toen in de rij bij de veerpont naar Corsica. De voet passagiers, waar wij dus ook bij horen, worden gecontroleerd als op het vliegveld. Je mag blij zijn als je je broek niet hoeft uit te trekken. Maar alle campers en auto’s rijden zonder controle door. Onbegrijpelijk! Het had ‘s- morgens in Nice een beetje geregend en toen ging de zon schijnen en ging het richting dertig graden; sauna! Op de boot was iedereen op zoek naar een schaduw plekje op de wind. Wij hadden geluk; in de airco bar waren nog twee stoeltjes vrij. Toen de man met hond naast ons vertrok viel een stel uit Waddinxveen neer op de vrijgekomen plek (fanatieke sporters, met topsport kinderen; Fam Wiersma) Daar hebben we wel vier uur lang heel prettig mee zitten praten over schaatsen, hardlopen, wielrennen, windsurfen, open water zwemmen en natuurlijk huizen, pensioen etc. En toen mochten we om half acht bijna als eerste van de boot af. We waren daardoor ook als eerste bij het inchecken van het hotel. Daardoor was er nog een plekje vrij op het naastgelegen terras voor een snelle hap en een biertje.  

Na overleg met Corsica deskundige Peter en onze nieuwe papieren reisleider Luc besloten om via een prachtige zware route in twee dagen naar Corte te fietsen. In 2019 hebben we die route naar Bastia gefietst en nu dus andersom. De eerste dag naar Ponte Lecce 65 km en 1250 hoogtemeters. Maar ‘s-morgens bij het ontbijt op het dakterras van het hotel met uitzicht over de haven zagen we de regen aan komen drijven. Toen we weg wilden regende het ook echt. Na anderhalf uur hield de regen op en zijn we toch maar vertrokken. De zon ging schijnen en het werd weer fietsen in de sauna. Gelukkig was alleen het begin extreem stijl. Vanuit de oude haven moet je een paar honderd meter >15% fietsen. En dat lukt dus ook. Maar onmiddellijk lopen de zweetdruppels door je bilspleet. Om te voorkomen dat we op de snelweg naar het zuiden terecht kwamen, fietsen we door nieuwbouwwijken en maken meer hoogte meters dan ons lief is. Uiteindelijk gaan we een dal in omhoog, we herkennen er niet veel van. Weinig verkeer en gelijkmatig omhoog over een heel smal weggetje. En weer zien we de rode wouwen, die we ook al in Zwitserland hebben gezien voorbij zweven; prachtig. Als je langzaam klimt ervaar je de route heel anders dan als je snel afdaalt. Het is heel mooi. Rustig klimmen we naar een soort tussen col op 400m. Als we daar zijn komt uit het dal waar we net hebben gefietst een donderwolk. We eten onze broodjes uit Bastia op de rand van een monument en kijken met een beetje angst naar de op ons afkomende bewolking. We moeten nog 500 m verder omhoog. En liefst niet in de regen. Als we vertrekken begint het te spetteren. Terug en schuilen of laten we ons in de sauna gewoon plat regenen. We rijden door en de regen stopt. Later gaat de zon weer schijnen. Net op tijd de kuststreek bij Bastia verlaten. Het is wel warm. Zelfs Veronica d’r fietskleding is doorweekt van het zweet. Als Jan stilstaat vormt er een plasje bij z’n voeten. Als we op de col staan, geen bordje, wel loslopende koeien. Die kom je overal op Corsica tegen. Loslopende koeien en varkens. Daarna over onooglijk kleine wegen (fietsstraten?) honderden meters afdalen. Soms zo steil en luchtig, dat Veronica er met haar hoogtevrees af en toe buikpijn van kreeg, maar wonderschoon met prachtige uitzichten. Alleen heel gemeen in de afdaling ook drie keer flink 10% klimmen. In het dal rijden we het ver buiten het dorp gelegen hotel bijna voorbij. We hadden voor 17:00 uur in moeten checken!! Er is niemand bij het sport hotel annex buitensportcentrum. Bellen; je kunt door het kleine deurtje doorlopen naar kamer 2. Alles staat open. Het blijkt te kloppen. Afkoelen in het zwembad, douchen, de handwas doen en dan als een speer naar het dorp voor een hapje en een drankje. Dat lukt goed. Alleen moeten we natuurlijk in het stikdonker terug over een doorgaande weg. Maar gelukkig hebben we fel LED licht en de weg is rustig.

De foto’s komen morgen, geen wifi op de kamer.