Eind goed al goed

En schijnt de zon? Nee het is mistig. Bij het ontbijt spreken we de hotel serveerster er op aan, even afwachten voordat je kaartjes voor de Gornergraat bahn koopt is haar advies. De webcam van het eindstation laat zien dat het op 3100 m zonnig is maar het dal is niet zichtbaar van de mist/wolken. Na het ontbijt lopen we geheel Zermatt door naar het dalstation. We gaan en hopen er het beste van. De tandradbaan naar boven is alleen al de moeite waard. Heel bijzonder dat die Zwitsers op deze hoogte een trein kunnen laten rijden. En dan zo stijl!! Het weer klaart zienderogen op. Het wordt zonnig. Alhoewel het dal aan de kant van het Wallis onheilspellend donkere wolken laat zien. Het is adembenemend mooi. Als we boven zijn lopen we door naar het uitzichtpunt en gaan op een rotspuntje zitten. In de zon is het heerlijk warm. Maar de schaduw temperatuur blijft hangen op een graad of 4. We genieten van het uitzicht. We kijken naar de Matterhorn en zien op grote afstand de Hornlihutte op 3300 m die we zo lang geleden hebben bezocht. Je ziet hier vandaan wel 5 grote gletsjers liggen. De Dufourspitze en de Monte  Rosa hutte liggen recht vooruit. We zien met de verrekijker van Veronica hele kleine stipjes afdalen door de sneeuw. Het berglandschap blijft sensationeel. Je zou zo weer willen bergwandelen. Maar we zijn niet meer “ tritsicher” en zeker niet “swindelfrei”, zoals ze dat hier noemen. Dat zal niet meer lukken. Na een paar uur betrekt de lucht en gaan we terug naar beneden en belanden op het terras van het hotel. De zon schijnt uitbundig en het is heerlijk warm.

De volgende morgen is het een graad of 6 en zijn we in onze winter outfit gekleed om af te dalen terug naar het Wallisdal. We willen om half twaalf of de volgende trein om 1 uur vanuit Brig naar Iselle in Italië nemen. De Simplonpas is zwaar, niet zo mooi en heel druk met verkeer, zo is ons verteld. Die slaan we dus ook over. In 40 km 1000 meter afdalen van Zermatt naar Visp; lekker!! Maar ook koud. We krijgen het advies om het eerste stuk over de gewone weg te doen en daarna de fietsroute te volgen. Op de weg kun je met hoge snelheid afdalen. Het gravelpad dat als fietsroute door moet gaan is voor ons niet echt geschikt. Het is echt een mountainbike trail, niet te doen. Dan maar tussen het verkeer afdalen. We worden letterlijk van de weg gereden. Een vrachtwagen haalt ons in en dan komt er een vrachtwagen als tegenligger de bocht om. We staan beiden stil in de berm. En beseffen dat als daar ipv een goede berm een “ravijn” was geweest we het ravijn in waren gereden? We gaan maar net als motorrijders midden op onze weghelft rijden. Het toeteren nemen we maar voor lief. Naarmate we verder dalen wordt het steeds drukker en steeds gevaarlijker. We eindigen bijna op de snelweg en dan zijn we in Visp. Ontspannen rijdt Jan voorop op de stoep en dan eindigt die stoep abrupt met een rand van een cm of 20. Jan knijpt hard in zijn remmen en kan Veronica niet meer waarschuwen en die rijdt dus vol achterop. Het valt mee; tassen eraf en Veronica zal wel een blauwe plek krijgen op een intiem plekje. Later dan gehoopt komen we bij de autotrein in Brig. Dan herinnert Jan zich dat hij voor toegang tot Italie ivm Corona een electronisch formulier moet indienen. In de trein tunnel is gewoon 4G en Jan kan eindeloos vragen invullen op het Italiaanse formulier. Hij is klaar als we in Italie zijn. Het is hier veel warmer en heel anders dan in Zwitserland. En dan is anders ook echt alles anders. We dalen af en komen door volledig verlaten bergdorpen. Alles is dicht. Geen mens op straat. Pas na Domadossela wordt het dal wat drukker en levendiger. Het is dan al drie uur en nog 30 km te gaan naar de camping aan het meer van Mergozzo. Jan maakt zich wat zorgen over de overnachtingsplek. Is het nog hoogseizoen in Italie?  zal er wel een plekje voor ons zijn? Zijn er op korte afstand nog andere overnachtingsmogelijkheden? Hij wordt er chagarijnig van. We rijden ook nog verkeerd. Niet de hoofdroute van ons boekje, ook niet het leukere alternatiefje, maar wij rijden de cyclopista  de Toce. Tussen de rivier de Toce en de spoorbaan/snelweg. De cyclopista klinkt veelbelovend maar op zijn Zwitsers wordt het ook een MTB pad. En het schiet niet op. We moeten nog een eind. Op een km of 15 van de camping komen we een supermarkt tegen en we kopen alvast avondeten in. We rijden veel langer dan we hadden verwacht kaarsrecht langs het spoor op een drukke weg naar het meer van Mergozzo. We herkennen het meer en de camping. Direct als we de camping oprijden is het zichtbaar. De camping staat tsjokvol. Op elke vierkante meter staat een tent caravan of auto; afgeladen vol. Tegen beter weten in gaat Veronica bedelen om een plekje. Vrouwen worden niet zo snel afgewezen. Tevergeefs, ook bellen naar een camping vlakbij geeft hetzelfde resultaat. Op advies van de camping mevrouw naar het naastgelegen hotel gefietst. Op Boooking.com had Jan ook gezien dat dit hotel de enige in de buurt was met een beschikbare kamer. In eerste Instantie zegt een bediende dat er geen kamers meer beschikbaar zijn, maar dan komt de cheffin die zegt dat er een annulering is en dat er voor een Zwitserse hoofdprijs wel een kamer is. Veronica komt helemaal happy terug. Het is een pracht kamer met een terras met uitzicht op het meer. We boeken voor twee nachten en in de avondzon drinken we onze wijn en eten ons onderweg gekochte maaltje op. Eind goed al goed.