Brand in het hotel

We komen na lang fietsen door voorsteden en parkjes op onverharde paden aan in Turijn. Bij de vijfde brug over de Po de stad in. Van stoplicht naar stoplicht en ineens als we er bijna bij ons geboekte hotel zijn is de weg afgezet. We proberen er omheen te fietsen, maar er staan overal politie- en brandweerauto’s en en zelfs grote ladderwagens. We zien dat de bovenste verdiepingen van een heel groot gebouw (hotel??) zijn afgebrand. We kunnen de naam niet zien en ons hotel zit in de zelfde straat en locatie. Is het door ons geboekte hotel afgebrand? De locale politie laat ons niet door en gaan bellen. Uiteindelijk worden we door een agent langs de afzetting gemanoeuvreerd en staan plots met fiets en al in de lobby van ons hotel direct tegenover het uitgebrande gebouw. Het afgebrande gebouw blijkt onderdeel van een groot palazzo. Wij krijgen een kamer aan de achterzijde van het hotel en merken er verder gelukkig niets van. 

Na ons grote gezoek naar een slaapplek afgelopen vrijdagavond dachten we zaterdagmorgen we gaan voor vertrek eerst bellen/internetten. Terecht zo bleek want op internet was op onze route niets te vinden. Veronica belde alle adressen uit onze reisgids op en kreeg steeds nul op request. Jan zat op internet al hotels te bekijken enkele tientallen km’s uit de route. Uiteindelijk weet Veronica een plekje te vinden in een Albergo. Een onduidelijke Italiaanse afspraak gemaakt om daar om 18:00 uur te zijn. Op streetview zag het er allemaal niet zo veelbelovend uit. We zien wel. We hebben geen keuze. Na boodschappen te hebben gedaan gaan we eindelijk fietsen. Door het bos het laatste colletje op voordat we de Povlakte bereiken. En dan is het ineens bijna vlak. Veel water in irrigatiekanaaltjes en op de velden staat voor zover het oog rijkt; RIJST. Zonder deze rijst had er geen risotto bestaan!! Wij kopen wel eens Arborio rijst. Nou door dat dorp zijn we heen gereden. We rijden op een door politie bewaakt parcours waar een wielerwedstrijd wordt verreden. Het peloton komt in een echt wandeltempo voorbij. Allemaal snelle fietsjes, maar het omvangrijke postuur van vele fietsers verraad dat het echte fietstouristen zijn. Daarna rijden we de Po vlakte weer uit omhoog naar het meer van Viverone. Lastig stijl klimmetje. Maar het is inmiddels een graad of dertig en geen enkel zuchtje wind. Dan koel je niet af. Jan heeft het lastig. Blikje fris als we boven zijn en daarna dalen we tussen Kiwi plantages af langs het meer en door naar de Albergo in Cigliano. Het ziet er niet uit, maar de kamer is prima en de airco doet het. Eten willen we elders in het stadje doen. Na een fietstocht van een km of 5 en het uitgebreid uitpluizen van google maps zijn er maar twee restaurants in het stadje en natuurlijk wel heel veel barretjes en afhaaltentjes. Uiteindelijk eten we bij een van de twee restaurants; onze eigen Albergo. De kok spreekt alleen Italiaans en geeft ons te eten. Veel inspraak in het menu hebben we niet. 

De volgende morgen op weg naar Turijn moeten we weer door het stadje fietsen. Helemaal afgesloten en een politie-agent laat ons afstappen en we mogen alleen te voet door. Direct komt er een dorpsgenoot langs fietsen en alhoewel de agent roept dat die moet wandelen, fietst die met luid ondersteunde handgebaren gewoon door. Allemaal brocante en andere stalletjes worden er neergezet voor het jaarlijkse feest. Komt er weer iemand langsfietsen en dan ook die agent nog. Toen zijn wij ook maar opgestapt. Als we het stadje uiteindelijk uitfietsen staat die agent breed grijnzend ons uit te zwaaien.  We fietsen naar de Po en later langs de Po. Maar zien de rivier niet. Door stadjes en voorsteden kronkelen we ons over meestal onverharde wegen langzaam aan naar Turijn. Het is een heel heet en stoffig gedoe. De laatste 10 km rijden we heel mooi door aan elkaar geschakelde parken langs de Po, de stad in. Gelukkig staat ons hotel niet in de brand. Maar wel in de stijgers en we worden daardoor geüpgraded naar een de luxe kamer. Het is heel comfortabel. Om half zes krijgen we trek. Om de hoek eerst maar een aperitiefje; er wordt nog nergens eten geserveerd. Om kwart voor zeven zoeken we een terras om te eten maar verzanden van het ene grote plein met een Dior winkel op een ander plein met een Hermes winkel. Het is enorm druk en alle winkels zijn op zondagavond gewoon open. Wat een enorme luxe en grote winkelstad. Pas om half acht vinden we een passend eettentje, dat open gaat. We zitten er eerst alleen, maar later rond negen uur zit het er helemaal vol. Eten er prima en we zullen ons aan moeten gaan passen aan de Italiaanse etenstijden.