Spierballen training

Nog lekker ontbeten in ons appartementen complex en toen via kleine weggetjes naar Vinci gereden. Daar waar Leonardo geboren is. Die man kon alles, heel bijzonder. Ooit zijn we naar een tentoonstelling geweest en hebben een boek over hem meegenomen. Waren voldoende op de hoogte om het Leonardo museum in Vinci over te slaan. (Zal wel net zo iets zijn als het Vermeer museum in Delft) Wel op de hoek een lekker ijsje gegeten. In Italië is er altijd tijd voor ijs. En na een afdelinkje klimmen!!! Na Corsica overmoedig geworden doen we wel effe een colletje van 450 meter Nou het werd direct afgestraft met een veel te lang te steil stuk. Hijgend en puffend doorheen gesleept. Daarna gewoon klimmen tussen 5 en 10%. Heel veel race fietsers op de klim. Veronica wordt heel hard toegejuigd. Halverwege gestopt en uitgebreid geluncht dan wel uitgerust. Vanaf de col afgedaald naar het eerste dorp en daar een hotel geboekt in Prato. Dat was nog wel een dingetje. Mooie aanbieding van het Art Hotel bij het Modern art Museum. Dat hotel lag alleen wat verder uit het centrum dan gedacht. En eigenlijk alleen goed bereikbaar via de nieuwe snelweg. Natuurlijk met Google maps een oplossing gevonden. Maar via hele erge drukke gevaarlijke wegen. Na wat lezen op de kamer, vertrokken voor een biertje op een terras en daarna een restaurant regelen. Nou dat viel in die buurt niet mee. In de avondspits overvolle meerbaans wegen. Toeterend. Nergens iets van een terras of een sfeervol restaurant. Kilometers heen en weer gelopen. Uiteindelijk dicht bij het hotel,  op een bankje voor de deur van een lege Ierse Pub een Duitse Weizenbier gedronken. Voorbijrazend verkeer en aan de overkant een onbegrijpelijk kunstproject waarbij oorverdovend hard muziek werd gedraaid. Een beetje in de zon alles over ons heen laten komen. Onduidelijke types om ons heen met pakketjes en eten die heen en weer lopen tussen auto’s en motoren. Om half acht plaatsgenomen op een enorm leeg terras van een aanpalend hamburgertent annex pizzeria. Als je zoveel tafeltjes dekt verwacht je toch wel klanten. Prima gegeten en toen wij om half tien vertrokken waren alle tafels bezet. Het was ondanks kunstproject en heel druk verkeer een zeer populair restaurant. Vanmorgen naar de trein. Die vertrok op tijd en er was een lift naar het perron. Overstappen in Bologna. Lift kapot. Ook gehandicapten met een rolstoel moesten naar de perrons gedragen worden. Jan kan onze fietsen gelukkig net met bepakking de trappen op en af dragen. Net op tijd bij de trein, zoeken waar een fiets in de trein mag worden meegenomen. Verkeerde kant op gewandeld. Een Italiaan geeft aan dat er helemaal aan de andere kant een fietscompartiment aanwezig is. Hard fietsen over het perron. Fietsen de trein in getild. Het zijn hangplekken. Je fiets moet je rechtstandig aan je voorwiel aan het plafond hangen. Dan moet alle bagage eraf. We zetten de fietsen op een gehandicaptenplaats. Ruimte genoeg en vaak op identieke wijze in Nederland maar ook elders zo vervoerd. De conducteur, vrouw van 20, dat is onveilig. Jullie fietsen moeten daar weg. Jan boos, doe het zelf maar. Uiteindelijk zwicht hij en de fietsen worden opgehangen. Ambtsdragers, in Italië zeker,  laten zich niet piepelen. In Venetië Mestre fietsen uitgeladen en de tassen er weer op. Zijn er wel liften; alleen te klein. Jan, onder veel belangstelling,  weer tillen. Aan de achterzijde van het station, daar waar ons hotel is gevestigd een trap omhoog en geen lift. Jan heeft vandaag spierballen training. Gelukkig is zijn spit probleem goeddeels over. Hij heeft bij het opstaan een stijve onderrug maar dat gaat redelijk snel over. Ter compensatie wordt snel gedoucht en de trein naar Venetië genomen. Blijft toch wel een bijzondere belevenis als je het station uitloopt naar het Canal Grande. Ditmaal geen 24 uurs vaporetto kaart, maar gewoon lopen naar het San Marcoplein. Blijft bijzonder al die smalle straatjes en bruggetjes.  Op 1 plein is een kinderfeest aan de gang; heel levendig en alle ouders op de terrassen; heel gezellig. Wij door naar het beroemde plein. Zullen we in de zon een keer op dat beroemde terras met strijkje van Florean een proseccootje nemen? Even naar de prijzen gekeken. Nou we doen het maar. Bij het afrekenen komt er nog eens 12 euro bij voor het strijkje. Gevolg is dat we een simpele pizza hebben gegeten op dat gezellige plein met al die feestende kinderen. Maar ook dat was duur.  In Venetië is niets goedkoop. Maar wel een heel bijzondere en mooie stad. De ene dag fietsen we op een colletje en de andere dag luisteren we, met een prosecco in de hand, naar een strijkje op het San Marcoplein. We hebben het nog steeds erg naar onze zin.