Parijs wereldstad

Gisteren plan B in werking gesteld. Als een speer naar Parijs. Om het koude, stormachtige en natte weekeinde op de fiets te ontlopen. We hebben wel de 77 km tussen St Quintin en Compiegne gefietst en de overige km met de trein. Die fietstocht gisteren was eigenlijk best relaxed. Wind een beetje minder hard tegen en tot een uur of drie een lekker krachtig zonnetje. Wel koud; graadje of 13 -14. Winter fietskleding aan; lange handschoenen, thermo ondergoed en muts onder de helm. En Veronica heeft voor het eerst dit jaar zingende nagtegalen en een koekkoek gehoord. Mooie wolkenluchten boven gele golvende velden met koolzaad. Al met al een lekkere fietstocht. In Compiegne langs de Aisne gewandeld en het Palais Imperial op een afstandje gezien. In ons hotel Flamande ook het restaurant bezocht. Asperges op z’n Frans heel erg lekker, maar bij het voorgerecht een rode wijn op zijn Frans, koud dus. De witte bij de asperges was daardoor nog lekkerder.  Vanmorgen was de trein naar Parijs net vertrokken en moesten we een dik uurtje zoetbrengen in het café du gare en dan kun je mooi mensen kijken. Espressootje en dan nog een en verhalen verzinnen over de levens van de mensen die passeren. Franse stations zijn lang niet allemaal uitgerust met een lift op elk perron. Dus dat betekent dat Jan als dommekracht wordt ingezet om een beladen fiets de trappen op en af te sjouwen. (45 kilo) Franse regionale treinen daarentegen kun je dan wel weer zo in fietsen. En dan sta ineens op Gare du Nord en fiets je langs het Gare du L’ Est naar een hotel met een klein binnenplaatsje voor de fietsen. Wandelend naar het Musee d’Orsay; dat moet kunnen. Dat was afzien, de afstand ruim onderschat. Parijs is een wereldstad en het centrum is dus groot. Bij de Seine bij de Notre Dame was alles afgezet en heel druk met heel veel ramptoeristen. En veel was er eigenlijk niet van te zien. Het dak was eraf. Geintje, we vinden het echt heel erg dat zo’n cultuurmonument onherstelbaar is afgebrand. Langs de Seine naar het Musee d’Orsay. Daar aangekomen een lange rij voor de kassa. Veronica moest hoog nodig naar het toilet en er dreigde een onweersbui te vallen. Dus op de hoek een tentje ingeschoten. Het laatste tafeltje waar je aan kon zitten voor een kopje thee. En toen ging het dus onweren en liep het vol met toeristen. Aan een tafeltje zitten mocht alleen als je eten bestelde en een alleen een toetje was niet voldoende. Toiletgebruik alleen als je staand ook een koffie wilde nuttigen.  En wij zagen de chaos met een kopje thee aan. Toen de bui over was, vlug in de rij voor de kassa. En toen de zon weer ging schijnen stonden we vooraan een enorme rij wachtenden. Jan wist dat het museum bijzonder was, maar zo bijzonder!! Tientallen schilderijen van Degas, Manet, Monet, Renoir. Maar ook heel veel van Gogh’s Buitengewoon indrukwekkende collectie van kunst van 1850 tot 1914. Hebben echt hard moeten kiezen om de impressionisten, van Gogh en het bijzondere gebouw goed te kunnen bekijken. Net in een bistro op het verwarmde terras gegeten. En met verbijstering gesproken met een jonge Amerikaan uit Hawaï, die eindelijk een jas kon dragen. Maar die ook een steak Tartar bestelde niet wetende dat dat echt rauw vlees zou zijn. Nu op een klein Parijs hotelkamertje nog een slokje whisky van de avondwinkel en dan is de dag weer voorbij.