Klimmen in de zon? 1

Zolang als we op Corsica zijn hangen de bergen vanaf een paar honderd meter bijna voortdurend in de wolken. Om vanuit Ajaccio in Bastia te komen moeten we hoge passen over. Onze fietsroute gaat over twee passen van 1200 meter. Ons dagje met een huurauto maakte al duidelijk dat het binnenland ook echt bergland is met snel wisselend onberekenbaar weer. Maar de weersvoorspellingen zijn uitstekend; zonnig warm weer. Dat komt goed uit als we naar het binnenland gaan. Bij het opstaan is de lucht mooi blauw. Bij het wegrijden bij de bevoorrading van de Monoprix hangen er ineens toch wel heel veel pikzwarte wolken rond de bergtoppen. Al fietsend langs de snelweg naar en langs het vliegveld van Ajaccio trekken die pikzwarte wolken zich samen achter ons. Na 10 km rijden we de gevaarlijke snelweg af en fietsen het zijdal in richting Bastelica. In het eerste dorp, kletsnat van het zweet, een kop koffie in de laatste zon op een terras. Zullen we hier stoppen; het gaat hier zo compleet los. De ober kijkt naar de lucht en maakt ons duidelijk dat die buien hogerop zullen vallen.  Wij stappen op, de zon verdwijnt, en we klimmen en klimmen in een mooi dal omhoog. Het maximum helling percentage blijft onder de 8% dus dat kunnen we makkelijk aan. Wij gaan een pasje over op 800 m en daarna naar een dorp op 800 meter En die wolken hangen lager!!!. We klimmen de wolken in, eerst kun je nog een 100 meter vooruit kijken, maar op de pas is het zicht 10 meter. Vanaf de pas zouden we mooi zicht hebben op een prachtig in de bergen gelegen stuwmeer. Na een stukje in de regen te zijn afgedaald trekt de bewolking een beetje omhoog en kunnen we net onder de wolken door het stuwmeer onder ons zien liggen, Het is nu mooi, maar met zon is dat wonderschoon. We zien wel weer heel veel verschillende bloemen. Ook wilde cyclamen. Tijdens de afdaling wordt het droog en lichter. We rijden op een heel klein weggetje door een Gorge; geen verkeer, wel slecht asfalt. Heel bijzonder. Daarna een klim naar onze eindbestemming Bastelica. Een groot bergdorp, met een paar hotels en een camping. Voor kamperen was het te koud en te nat. Het door onze papieren reisleider Luc voorgestelde hotel Sampiero bleek een slecht beklante bar te zijn met een aanpalend zwaar verlopen hotel. We worden vriendelijk ontvangen bestellen bier en whisky en gaan daarna douchen en uitzoeken waar we in dit dorp kunnen eten op maandagavond. Het is doodstil in het dorp, maar overal hangen bordjes hoe je bij panoramisch gelegen Chez Pierre moet komen. Op Google blijkt dat 20 minuten lopen. Daar gaan we niet helemaal heen, er is vast wel iets anders dichterbij. Niet dus. Na een aanval van 5 honden te hebben overleefd komen we aan bij Chez Pierre. Prima restaurant, waar je kan eten wat de pot schaft. In ons geval charcuterie vooraf en daarna eindeloos lang gesudderde varkenslapjes met echt ontzettende grote bonen. Het is heerlijk. Bij het toetje valt het donker in. Hoe komen we langs die territoriale honden? Oh je kunt ook via een andere weg terug; duurt net zo lang. Dus lopen we in het donker op bergweggetjes terug naar het dorp. En ontmoeten de eerste loslopende varkens langs de weg.